Δημοσιεύτηκε στον λογοτεχνικό ιστοχώρο http://koukidaki.blogspot.gr/2015/10/blog-post_11.html?spref=f
ΑΚΟΥΣ ΤΗ ΒΡΟΧΗ;
Ακούς τη βροχή εκκωφαντικά που κατατρώει τις σάρκες μας;
Δεν ξεγελάσαμε το θάνατο
Κι έγινα βροχή κι αγέρας
και τριγυρίζω ανάμεσα σε στίχους
στίχους που αθετούν ρίμα και μέτρο
και ανταμώνουν με την άχνη του θανάτου.
Κι έτσι λιπόσαρκος που απόμεινε κι ο βίος
καταφεύγουμε σε παλλόμενους ήχους
για να μπαλώσουμε τις ξέφτιες χαραμάδες του.
Σε δυο αράδες και πέντε λέξεις
οι σκιές των ανθρώπων σφραγίζονται εσαεί
Ακούς τη βροχή εκκωφαντικά που διαβρώνει τις φλέβες μας;
Δεν λογιστήκαμε το θάνατο
Κι έγινα γροθιά και λάβα
και τριγυρίζω ανάμεσα σε στίχους
στίχους που στο κορμί τους
πολλές φορές περπάτησε ο θάνατος.
Κι έμαθα να ξαγρυπνώ με την κραυγή τους
και να υπομένω με τον ασίγαστο πόνο τους
Δάκρυα φωτιάς σκοντάφτουν στις λέξεις
και αγγίζουν τα θλιμμένα φωνήεντα.
Από το άλφα ως το ωμέγα ξεχειλίζουν,
γέρνουν, ακουμπούν στο χαρτί
κι αφουγκράζονται τα μποφόρια
της όξινης βροχής
Ακούς τη βροχή εκκωφαντικά που σπιλώνει τις μέρες μας;
Δεν λογαριάσαμε το θάνατο
Κι έγινα λάμψη και κεραυνός
για να φωτίσω την καταιγίδα
και τους τριγμούς της
στα τσακισμένα παραθύρια.
Και οι παλιές αγάπες
με τα στεγνά τα μασημένα λόγια
ξυπνούν και διαβαίνουν την καυτή άμμο
για να χρωματίσουν τ' απύθμενα πέλαγα
και να φυτέψουν το μαχαίρι στου κήτους τη ράχη
Ακούς τη βροχή εκκωφαντικά που κατατρώει τις σάρκες μας;
Αναμετρηθήκαμε με το θάνατο
Και γίνηκε πριόνι και πετσοκόβει τα παπούτσια μας
και τα γυμνά μας ποδάρια σέρνονται καταγής. Το άλικο ρούχο τραβώ
απ΄ της πληγής την αφόρμηση
ρούχο φωτιάς κατακόκκινο
και το φυτεύω στο στήθος
φλογάτο γαρίφαλο.
Οι στίχοι κόμπος σφιχτός Κι όμως δεν υπάρχει νεκρός στο τοπίο.
Έχω αφήσει πολύ χώρο ανάμεσα στις λέξεις
για να περάσει η ζωή.
25/7/2015 Καλλιόπη Ιωάν. Δημητροπούλου
"..Στο σώμα, στην ενθύμηση πονούμε.
Μας διώχνουνε τα πράγματα,
κι η ποίησις είναι το καταφύγιο που φθονούμε."
Μας διώχνουνε τα πράγματα,
κι η ποίησις είναι το καταφύγιο που φθονούμε."
Κ. Καρυωτάκης
ΑΚΟΥΣ ΤΗ ΒΡΟΧΗ;
Ακούς τη βροχή εκκωφαντικά που κατατρώει τις σάρκες μας;
Δεν ξεγελάσαμε το θάνατο
Κι έγινα βροχή κι αγέρας
και τριγυρίζω ανάμεσα σε στίχους
στίχους που αθετούν ρίμα και μέτρο
και ανταμώνουν με την άχνη του θανάτου.
Κι έτσι λιπόσαρκος που απόμεινε κι ο βίος
καταφεύγουμε σε παλλόμενους ήχους
για να μπαλώσουμε τις ξέφτιες χαραμάδες του.
Σε δυο αράδες και πέντε λέξεις
οι σκιές των ανθρώπων σφραγίζονται εσαεί
Ακούς τη βροχή εκκωφαντικά που διαβρώνει τις φλέβες μας;
Δεν λογιστήκαμε το θάνατο
Κι έγινα γροθιά και λάβα
και τριγυρίζω ανάμεσα σε στίχους
στίχους που στο κορμί τους
πολλές φορές περπάτησε ο θάνατος.
Κι έμαθα να ξαγρυπνώ με την κραυγή τους
και να υπομένω με τον ασίγαστο πόνο τους
Δάκρυα φωτιάς σκοντάφτουν στις λέξεις
και αγγίζουν τα θλιμμένα φωνήεντα.
Από το άλφα ως το ωμέγα ξεχειλίζουν,
γέρνουν, ακουμπούν στο χαρτί
κι αφουγκράζονται τα μποφόρια
της όξινης βροχής
Ακούς τη βροχή εκκωφαντικά που σπιλώνει τις μέρες μας;
Δεν λογαριάσαμε το θάνατο
Κι έγινα λάμψη και κεραυνός
για να φωτίσω την καταιγίδα
και τους τριγμούς της
στα τσακισμένα παραθύρια.
Και οι παλιές αγάπες
με τα στεγνά τα μασημένα λόγια
ξυπνούν και διαβαίνουν την καυτή άμμο
για να χρωματίσουν τ' απύθμενα πέλαγα
και να φυτέψουν το μαχαίρι στου κήτους τη ράχη
Ακούς τη βροχή εκκωφαντικά που κατατρώει τις σάρκες μας;
Αναμετρηθήκαμε με το θάνατο
Και γίνηκε πριόνι και πετσοκόβει τα παπούτσια μας
και τα γυμνά μας ποδάρια σέρνονται καταγής. Το άλικο ρούχο τραβώ
απ΄ της πληγής την αφόρμηση
ρούχο φωτιάς κατακόκκινο
και το φυτεύω στο στήθος
φλογάτο γαρίφαλο.
Οι στίχοι κόμπος σφιχτός Κι όμως δεν υπάρχει νεκρός στο τοπίο.
Έχω αφήσει πολύ χώρο ανάμεσα στις λέξεις
για να περάσει η ζωή.
25/7/2015 Καλλιόπη Ιωάν. Δημητροπούλου
