Ο ΠΡΟΣΦΥΓΑΣ

Πρώτη δημοσίευση http://koukidaki.blogspot.gr/2016/02/o-prosfygas-kalliopi-dimitropoulou.html

Φωτό: street artist Bansky 

Μια θλίψη μέρα και σήμερα σεριάνισε 
των προσφύγων το απέραντο δάκρυ  
στην οργή των ανέμων.
Κι εντός τους παιδιά το σφαλούν 
 -εκεί που πάντα βρέχει-
ωσάν λάφυρο του πολέμου
χτυπώντας τις πόρτες του θανάτου
με τα σφιχτά της απελπισίας τα χέρια.
Ανύπαρκτα κατοικούν στα πρόσωπα τα χείλη,
αψιθύριστα σύννεφα περνούν, 
αστέρια βουβά χάνονται
κι ο ήλιος αναρριγά  από του ξεριζωμού τις οδύνες
στο θαμπό του ορίζοντα χρώμα.

"Κι  άλλος νεκρός κι άλλος δούλος"
κράζει ξανά η ποιήτρια.*

Ευτυχώς σκοτεινιάζει
και κρύβονται οι πέτρινοι σταυροί
από των παιδιών τα ολοσέλιδα μάτια.

                                                                                                                                                *στίχος Κικής Δημουλά 

                                                      28/2/2016 Καλλιόπη Ι. Δημητροπούλου

Είμαι μικρός, μην το ξεχνάς

Δημοσιεύτηκε στο Λογοτεχνικό 

http://tovivlio.net/%CE%B5%CE%AF%CE%BC%CE%B1%CE%B9-%CE%BC%CE%B9%CE%BA%CF%81%CF%8C%CF%82-%CE%BC%CE%B7%CE%BD-%CF%84%CE%BF-%CE%BE%CE%B5%CF%87%CE%BD%CE%AC%CF%82/

Κρατώ το χέρι σου μάνα
το ένα σου χέρι
το άλλο το κατάπιαν τα συντρίμμια
στη Ράκκα, τη Χόμς, το Κομπάνι
την ώρα που μου έγνεφες κουράγιο
αποχαιρετώντας τον πατέρα
στο τελευταίο της φρίκης ταξίδι.

Είναι παγωμένο το χέρι σου μάνα
έχει τόσο κρύο τις άστεγες  νύχτες 
κάτω από τα θλιμμένα αστέρια
το νιώθω στο κορμί μου
- όσο μου έχει απομείνει-.

Ήρθε η σειρά μου
να φροντίσω την απελπισία σου
αλλά είμαι μικρός
και δεν γνωρίζω τον τρόπο.
Μου το υποσχέθηκες μάνα
εκείνο το παιχνίδι της καλύτερης μέρας...

Και τώρα μονάχος
δεν έχω άλλα βήματα
ούτε καν άλλα δάχτυλα
να το ψάξω στης καρδιάς μου το χάος.
Ματώνω χωρίς εσένα μάνα
είμαι μικρός
μην το ξεχνάς.

     28/2/2016 ©Καλλιόπη Ι. Δημητροπούλου