ΧΑΡΜΟΛΥΠΗ

                                                  Πίνακας: Ελένη Κυριαζοπούλου

Κι αν πλάνεψε ο κόσμος

το αρχέτυπό του κάλλος

και στα κιτάπια του 

χαράχτηκε η ήττα,

κι αν τρύγησες τις μέρες σου 

με δάκρυ συναγμένο

απ΄ το βαθύ ηλιοαγνάντεμα

κι ύστερα κύλησε το φως 

και γιόρτα έσφιγγε η παλάμη,

εσύ διακαώς ποθείς 

το ξόδεμα να γίνεσαι

στου ποιητή το λεύτερο ταξίδεμα,

στο τράνταγμα του νου 

και στο σπαρακτικό  του ψήλωμα.

Μια στη χαρά 

και μια στο χάος

χαρίστηκε το ήμαρ

στων γνωστικών θνητών το πέρας.

Μια στο σπαθί 

και τρις στο ρόδο

έκρουες, 

στη βιοτή σου φως 

για να ιχνηλατήσεις.

                                                     (Στην Κωνσταντία Φούκη)

  7/12/2016 Καλλιόπη Δημητροπούλου

ΨΙΧΑΛΙΣΤΑ

https://tovivlio.net/%CE%BA%CE%B1%CE%BB%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%B5%CF%87%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8C-%CE%B7%CE%BC%CE%B5%CF%81%CE%BF%CE%BB%CF%8C%CE%B3%CE%B9%CE%BF-2017/

Τι όμορφα που έλιωσε το σύννεφο 

και χάθηκε ψιχαλιστά στο χώμα, 

τι όμορφα που έσβησε το μούχρωμα 

και μπόλιασε της γης το σώμα.

Στα πέτα του ουρανού και στις ρωγμές του

λάγνο αρμενόβροχο πλανιέται,

θωρεί τις άκριες του βουνού

αγγίζει του πεύκου την αψάδα.

Με τις ατίθασες λευκόπετρες,

με τα ριζάτα τείχη 

χρυσές αντήλιες χαραγές 

νότες δονούν, γλυκά πεντάγραμμα 

σε αγκαλιές κι ακριβοθώρητα πελάγη.

Στέκουν στην πόρτα του γιαλού

με αετόφτερα σκαριά κυλούν χρυσάρμενα,

σμάλτο ηχούν μες στην ανάπαιστη κοιλάδα.

Στέκει κι η κόρη, η δροσαλή,

νια πνέει η πορφυρή της λάβα,

φέγγει πυξίδα θαλερή απ' την πολύρρυτη ακμάδα.

Τρέμει κι 'να άστρο πεθυμιά στου ήλιου τη θωριά της.

Και ο Αντώνιος απολείπειν Θεόν ποιητά μου

Δημοσιεύτηκε στο Πολιτιστικού περιεχομένου
 https://koukidaki.blogspot.gr/2016/11/kai-o-antonios-apoleipein-theon-poiita-mou.html

                                                  Κολάζ  Πίνακας: Διογένης Παπαδόπουλος

Στέκω παράταιρα 

κι αδράχνω τα προπατορικά μου.

Στο σύθαμπο μέλλον αιωρείται

της οικουμένης το ακυβέρνητο

στου ριζιμιού το σπιτικό κατοικεί η αγρύπνια

χάσκουν στο λίκνο τους τα απόβλητα όνειρα

κρυσταλλώνει το αρμυρόσκαφτο στέρνο

και στέκει όλο αξόδευτο.

Ποιος αγοράζει νεκρούς;

-θα μου πείτε-.

Σωστά 

μονάχοι στη ζωή 

διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους 

μονάχοι και στο θάνατο.

Μια θάλασσα σπαργάνωσα με ήλιο

από εκείνη τη δοξαστική του Ελύτη ηλιόπετρα 

την αλεύκαντη στους αιθέρες.

Στο κορμί της σοδεύω το εύρρωστο ήμαρ

εκειό που μας έχει απομείνει.

«Απολείπειν ο Θεός Αντώνιον»*

και ο Αντώνιος απολείπειν Θεόν, ποιητά μου.

Ο αόρατος θίασος 

δεν εφημερεύει πλέον με εξαίσιες μουσικές 

δε νυχτεύει στο σφρίγος της Αλεξάντρειας

αθρήνητη η πόλις εάλω.

Ολονυχτίς τραβούσαμε κουπί

βάρκα τη βάρκα και πιάσαμε ξέρα.

Κανείς δεν εγνώριζε για το φονικό

μονάχα κάποιοι ναύτες

κάτι ψιθύρισαν στο λοστρόμο

σαν έτοιμοι από καιρό, σα θαρραλέοι            

*στίχος Κ. Καβάφη                                            

2/11/2016 copyright ©Καλλιόπη Δημητροπούλου

ΚΙ ΕΣΥ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ (ΕΜΜΕΤΡΗ ΚΡΙΤΙΚΗ)

Ανταύγειες γαλήνης οι φθόγγοι σου,
πλεξούδες αγάπης
και μια ψυχή όπου δακρύζει
με το πετάρισμα της πεταλούδας. 

Να ταξιδέψεις λες
ως την άκρια του ορίζοντα,
εκεί όπου απλώνεις το ξαφνιασμένο σου όνειρο,
όπου τα αγκομαχητά του αγέρα
στήνουν φωλιές στο χαμόγελο,
συλλαβίζουν απωθημένους ουρανούς
και αιωρούνται ακροβάτες
οι απώλεις της πλάσης.

Λες να ταξιδέψεις
ως τη σάρκα της άνοιξης
και τα αχνοπερπατήματά της,
ως το γκρίζο είδωλο των ματιών της,
ν΄ αγγίξεις το φιλήδονο μυστήριο, που κρύβουν
και να μελώσεις, λες
την επτάσοφη μελαγχολία τους
-επίκτητο μπόλιασμα μιας πονεμένης ανάσας,
ίσως και της μοίρας το γραμμένο-.

Να ταξιδέψεις, λες
ως την άκρια της θάλασσας,
να επικαλεστείς την κυρά του Κάστρου,
την αφέντρα του Πελάγους,
για ν' απιθώσεις στις φτερούγες της
τους λυγμούς του ανέμου.

Και μας συστήνεσαι, λέω, 
αγέρωχη σμίλη του ωραίου
μέσα από τα δυο του μάτια
-μάτια χρυσάνθεμα κι ανθίζαν Οκτώβρη-.

Και μας χαρίζεσαι, λέω, 
ως άπλετη αγάπη.
Εκείνη που ξεστράτισε στο γαϊτανάκι της ζωής
και θρυμματισμένη ακουμπά
στον πρώτο τον στίχο,
όταν οι χυμοί σώνονται 
κι ο ήλιος καίει τα σίδερα.
Εκείνη που ψηλώνει
κάθε φορά, που ξαναγεννιέται η ελπίδα
κάθε φορά, που η καρδιά σφουγγίζει το δάκρυ,
το μετουσιώνει σε βάλσαμο 
και λειαίνει της ζωής το σκληρό προσωπείο.

Και να μας ξοδευτείς σαν διδαχή, πεθύμησες,
σαν πάλη αέναη και αιματόβρεχτη δίνη
μόνη στον καφενέ,
μόνη στο κύμα,
μόνη να καταδύεσαι στης ανημπόριας τη φυλακή, 
στη σιγαλιά της νύχτας
και να μας θυμίζεις ωσάν απορημένη σελήνη:
«Θέλει τόλμη η μοναξιά...
Μόνη στη ζωή
Κατάμονη στο θάνατο».

Της πένας σου το δύστρατο μονοπάτι
αντάρα στης νυχτιάς τ΄ απρόσμενο γδάρσιμο,
φλογάτη μελάνη στης σιωπής τ΄ αστραπόβροντο.
Η ποίηση τρυπώνει στο σκοτεινό σου δωμάτιο
επιβλητικός κι απρόσκλητος επισκέπτης,
αγναντεύει τον κρατήρα,
πλημμυρίζει η λάβα
μιας πένθιμης νότας το τέλι,
προσμετρά απουσίες
και υπέρλογες θυσίες.

«Ανέβα καλέ μου τα σκαλιά...
Θα καταλάβω την ηχώ των βημάτων σου;
Ξέχασα μάλλον...»,  λες.
Είναι τότε που η ποίηση 
σου κρατά το τρεμάμενο χέρι
με τη μορφή του στολίδι στο δάχτυλο,
γλυκό καρφίτσωμα στο πέτο
κι αγγίζει τα ηχηρά βήματα της ανάμνησης.

Κι εσύ τότε η ποιήτρια,
ο ναυαγός στο υφαντό 
του χαρμόλυπου αργαλειού σου
με τον φόκο μέσα στις πλέξεις του,
που σαν ξεφλουδίσει η χρώση του,
θα φανεί το νιόφερτο ποίημα.

Κι εσύ ο Άνθρωπος,
η ακύμαντη θάλασσα,
μια νοτισμένη ανταύγεια στο φως
κι όταν δέηση γνέψεις στο νοτιά
«Σιωπούν οι άνθρωποι 
σιωπά κι ο Θεός».

( Για την Ποιητική συλλογή "Υφάδι ζωής" της λογοτέχνιδας Σωτηρίας Κυρμανίδου)

ΔΙΑΚΡΙΣΕΙΣ

ΤΑ ΜΑΥΡΑ ΡΟΥΧΑ

 Πρώτη δημοσίευση http://www.bonsaistories.gr/%CF%84%CE%B1-%CE%BC%CE%B1%CF%85%CF%81%CE%B1-%CF%81%CE%BF%CF%85%CF%87%CE%B1/

                                         
                                           Πίνακας: Σικελιώτης Γιώργος-Μαυροφόρες


Εκείνη την εποχή
οι γυναίκες της χώρας Σολλύργ
φορούσαν μαύρα ρούχα
με πιέτες πόνου
και είχαν λυτά τα μαλλιά τους. 
Η Εκάβη αιχμάλωτη Τρωάδα κραυγή
στου πολέμου τα σπλάχνα.
Η Δήμητρα ικέτιδα στον Άδη 
για την απαχθείσα κόρη.
Άδει της Αντιγόνης ο θρηνητικός κομμός.
Μιλούσαν χαμηλόφωνα σαν σε μουσείο
και κατάπιναν τα πικρά φάρμακα
της αδικημένης σποράς τους.
Μόνο ο ξεναγός φορούσε τη γλώσσα
της απόλυτης κυριαρχίας
φούσκωνε το στέρνο της επικράτησης
με τους δόλιους ακροβατισμούς του
και ζάρωναν τα αγάλματα
από της ύβρεως το ανάστημα.
«Μακριά από τα χαλασμένα δόντια»
φώναζαν δυνατά οι φύλακες.
Από τότε όλες τις Κυριακές
οι αρτηρίες του χρόνου
είναι γεμάτες από άλμη θάλασσας. 
Όχι εκείνης της γαλάζιας
που σου υπόσχεται ταξίδια
με ταχύπλοα ηλιοκροταλίσματα
πίσω από χαρούμενες κουρτίνες
και δροσερά αφεψήματα.
Της άλλης της κυματερής 
και αδίσταχτης πόρνης
που τρέφεται με προδομένα κορμιά
και αδηφάγα πέλματα.
Από τότε όλες οι γυναίκες τις Κυριακές
φορούν μαύρα ρούχα
με πιέτες πόνου
και έχουν λυτά τα μαλλιά τους.

ΗΧΟΙ ΣΙΩΠΗΣ

Σιωπή

η πιο μεγάλη κουβέντα

παράταιρη και οδοσήμαντη

στέλνει επιστολές 

στους απερίσκεπτους άλλους

όχι από άγνοια ή κάποιον θάνατο

από πλήρη διαύγεια 

και με αντίστασης πέλματα.

Σιωπή

η πιο κραυγαλέα κουβέντα

θροΐζει ο ύπνος της

σε μιαν έρημο μ΄ ένα παράθυρο

πίσω από άδειους εγκέφαλους

και μυστήριους κώδικες.

Γυναίκα με στέρνο λέοντος;

Ίσως κάποιος μια μέρα

να λύσει το αίνιγμα.

                        20/8/2016 Καλλιόπη Δημητροπούλου

Ασυντήρητες σχέσεις

Πρώτη δημοσίευση στο http://koukidaki.blogspot.gr/2016/08/asyntirites-sheseis.html

Στρέφω το βλέμμα στον κήπο
που χρόνια έχει θρασέψει...
Δυο τρία παλιά μελανοδοχεία
-ομίχλη υγραίνει τον χώρο,
έλιωσε παρατημένο το λευκό το χαρτί-
κι εκείνη η φθαρμένη καρέκλα
των παιδίσιων κυμβάλων
άλλαξε σχήμα.
Μοιάζει με θλιμμένο παλιάτσο
σε άδεια σκηνή.

Καθώς πλησιάζω
στρέφει το πρόσωπό της
κλείνει το στόμα
κι αρνείται να με αναγνωρίσει.

Νυχτώνει καιρό.
Οι ρυτίδες της γινήκαν στριφνές αυλακιές
πιότερες οι απουσίες
οι όργητες γιγάντιες δρασκελιές
και φυγαδεύουν λιμνάζοντα αισθήματα
από το εγκαταλειμμένο στρατόνι.

Αγγίζω ένα τέλι
από τη σκιερή της σιωπή.
Μα πόσο λυπάμαι
που δεν κορφοκόπησα εδώ και χρόνια
τα τόσο σπουδαία της άνθια.

                                                       ©13/8/2016 Κ.Δ

ΑΝΤΙΦΩΝΗΣΙΣ (ΕΜΜΕΤΡΗ ΚΡΙΤΙΚΗ)

Δημοσιεύτηκε στη λογοτεχνική ιστοσελίδα  http://www.bonsaistories.gr/%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B9%CF%86%CF%89%CE%BD%CE%B7%CF%83%CE%B9%CF%83/

"Ερέβους έλευσις":
ενήλικη καταμέτρησις
περί αποσιωπήσεων ενδοσκόπησις
περί ροής του ΑΕΝΑΟΥ βίου,
της απουσίας, των δακρύων.
Αυτό είναι τέχνη.
Στίχος μεστός, δομημένος 
στης μοναξιάς το νιο συνονθύλευμα
με τις επιφυλάξεις του,
τις κραυγαλέες σιωπές του,
με τις απαριθμήσεις του έσω βίου, 
τα τιμαλφή του σε χρόνους παρελθοντικούς.
Αυτό είναι τέχνη. 
Στίχος ειρωνικός και μεταμφιέζεται...
Λες έρως.
Λες θάνατος.
Και το αιολικό σου ασκί διαρρηγνύει τη βαρύτητα του χρόνου.
Αυτό είναι τέχνη.
Φευγάτος έρωτας
λανθάνων θάνατος
αποσιωπητικών -πολλών αποσιωπητικών- ελεύσεις.
Αυτό είναι τέχνη. 
Ο αδάμαστος λόγος σου
συστρατεύεται τις νύχτες με τον φόβο
ξορκίζει μαινάδες αποδράσεις,
αποφράδες αφίξεις,
πυρώνει την πένα σου.
Ο άνθρωπος προσδοκά
πορεία μες στην πορεία του. 
Αυτό είναι τέχνη.
Με το τσιγάρο για άναμμα
κι εσύ το προσάναμμα.
Αυτό είναι τέχνη.
Να κλίνεις τα συστατικά της ποιήσεως
στις πτώσεις της περισυλλογής σου:
Η ηχώ
της επαναλήψεως
την μνήμην
τα οικιακά -πρωτίστως- τα οικιακά...σύμβολα.
Αυτό είναι τέχνη.
Ο έρωτας με τις υποψίες της μακροημέρευσης
στα μελτέμια του χείλη,
στις μπρούτζινες αποδημίες του
με τις αποχωρήσεις του,
με τις απουσίες του όλες παρούσες.
Αυτό είναι τέχνη.
Στο δίσημο του πανδαμάτορα χρόνου
στην αυγή και στη δύση του γκρεμίσματος
στην ύπαρξη των διδακτορικών σου -μνήμη, φόβος, νύχτα-
και στην ανυπαρξία του όλου -κατακερματισμένο όλο-.
Αυτό είναι τέχνη.
Στη σαγήνη των ξοφλημένων ονείρων 
και στην υποβόσκουσα ελπίδα 
για το ξημέρωμα του συννεφιασμένου ήλιου.
Η ποίηση μέσα στο έρεβος
για τις αμυδγαλιές που δεν ανθίσανε 
για τις αμυγδαλιές που δεν θα ανθίσουν.
Αυτό είναι τέχνη.
Η ποίηση μνήμη.
Η μνήμη μοναξιά.
Η μοναξιά ήλιος.
Κυκλώνει την πορεία του
ματώνει τις ανατολές σου. 
Το φεγγάρι απέδρασε
κι εκείνο το "πικάπ φθινόπωρο"
-το ανταμικό-
μεταποιώντας άσμα δικό σου
ποιεί την ύψιστη τέχνη του λόγου.
Θυμήσου ποιητή του ερέβους
τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται...
ως αειθαλές έχεις τύχη
να καλημερίζεις ολόκληρο το αλφάβητο
και να χαράζεις πορεία 
στους συντονισμούς του ουρανού σου...
Αυτό είναι τέχνη.
Αυτό είναι η τέχνη σου.

Στον νεαρό ποιητή Βιργίλιο Βεργή για την πρώτη του ποιητική συλλογή
"Ερέβους έλευσις: εφηβική καταμέτρησις" , εκδόσεις Ιωλκός.                        
3/7/2016 Καλλιόπη Δημητροπούλου

Αγγελτήριο

                                                       

Χτες βράδυ

τη θηριώδη νύχτα 

οι δρόμοι

φόρεσαν το κατακόκκινο πουκάμισο

-το πολυφορεμένο-

αμείλικτης προέλευσης

σε ξεχειλωμένη ύφανση 

και άγρια υφή

με μανικετόκουμπα

σάρκας τεθλασμένα οστά.

Είναι αγορασμένα σε πολλά χρώματα

για να ταιριάζουν με όλους τους νεκρούς.

Στην ετικέτα διαβάζω

σε καμιά πλύση δεν ατμίζει ο αιμάτινος λεκές.

Κάποιος πόλεμος 

επιστρέφει στον τόπο του εγκλήματος

ξυρίζει το χώμα

σαρώνει τα φύλλα που πέφτουν

και τυλίγει στις κολόνες

αγγελτήρια θανάτου.

                                                           
                                                    16/7/2016 Καλλιόπη Δημητροπούλου

ΑΜΦΙΔΡΟΜΗ ΜΕΤΡΗΣΗ

Δημοσιεύτηκε στο http://koukidaki.blogspot.gr/2016/07/amfidromi-metrisi-kalliopi-dimitropoulou.html

Κοιμήσου αγέρα
Μην κροταλίζεις τα τρυφερά μου
Μην κροταλίζεις τη σκόνη μου
Από τα τόσα που μου χάρισες
τα περισσότερα σου τα δίνω πίσω
Δεν επιθυμώ να χηρέψουν τα βήματά σου
Είναι και δικοί μου στεναγμοί
Στοιβάξου στο χρόνο
μας ορίζει και τους δυο
Ετούτος μονάχα θα απομείνει
με τις αναμετρήσεις του
Σε φιλώ με ένα κλάμα
Θα σε αποχαιρετήσω με την αποδημία μου.
                                 
11/7/2016 Καλλιόπη Δημητροπούλου

Ποια θάλασσα;

Πρώτη δημοσίευση
 http://www.bonsaistories.gr/%CF%80%CE%BF%CE%B9%CE%B1-%CE%B8%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CF%83%CF%83%CE%B1/

Μια στιβαρή ανάσα
ένα καλόπνοο χέρι
και η θάλασσα,
εκείνη που ανεμίζει τις θλίψεις
που ανασηκώνει τα δάκρυα στους ώμους της
και ξεθυμαίνει στα καλοκαίρια μας.
Απαντοχή και απάγκιο 
η αρμύρα από τα βράχια της
οι σελίδες των ανασηκωμένων κυμάτων 
τα μπουγαρίνια στα μπλε παραθύρια της.
Στο φευγιό της ταξιδεύουν τα απωθημένα καράβια μας
συμπλέουν με τις θύμησες
αναριγούν στους γκρεμούς της με των ονείρων το χάραγμα.

Μια θάλασσα πράσινη από πινέλα της άνοιξης
ποντοπόρα και φιλήδονη Νόηση
πυρώνει ιέρεια στο βωμό του λόγου
κι εσύ στα μελτέμια της αεί.

Κάποιος μας μίλησε για αγάπη
για της αστραπόβοντης δίνης το οξύνουν
για του ήλιου το εύγλωττο στέμμα
καταμεσής της αρχαίας πομπής.
Στα ειδωλόθυτα γέρνει η γενναία υπόκλιση
κλίνει των ρημάτων ο ευπροσήγορος χρόνος.
Κάποιος γονατίζει στο τάμα του
ευλογητός και ευλογημένος
ανταμώνει με τα καράβια της καλλίκομης λέξης
αγκιστρώνει τους ανεμοδίνητους κάβους της ποίησης
με τους αρμούς της ευφράδειας
δοξεύει τις χρυσές και πύρινες πλεύσεις του.

Κάποιος πύρωσε τη θάλασσα
απόσταξε το κύμα.

                                                           1/7/2016 Καλλιόπη Δημητροπούλου

Aτάξιδο

Δημοσιεύτηκε στο πολιτιστικού περιεχομένου
http://koukidaki.blogspot.gr/2016/06/ataksido.html

"La promesse", de René Magritte

  

Στα χέρια σου λυγμός κατοικώ

της αυγής μια θαλπωρή αχτίδα

στέκει μετέωρη στου αποχωρισμού το δάκρυ.

Στο βλέμμα σου ψηλώνει το αγνάντεμα 

στου καραβιού το πελαγίσιο ανάστημα.

Φεύγεις στ΄απομεσήμερο χάδι. 

Φεύγεις με το σακάκι στον ώμο

να μετρά κάβους στους όρκους μας.

Σου κουνώ το μαντήλι

λευκό με λεβάντα του Απρίλη.

Ποιος μας έκρυψε την άνοιξη;

Ποιος λαβώνει το πελαγίσιο  αγέρι;

O ιδρώτας αρμύρα μετρά 

και γράφει ποιήματα. 

Ματώνουν τα σκαριά της υπομονής 

μπλε γαρνιτούρες 

στο άθρησκο λιμάνι.

Mατώνεις. 

Ποιος θεός σού κούρσεψε τη λύπη;

Ποια θάλασσα σού χάραξε το εύξεινο μίλι;

                           
                                                                               23/6/2016 Καλλιόπη Δημητροπούλου

ΗΧΟΙ ΒΡΟΧΗΣ

Πρώτη δημοσίευση http://koukidaki.blogspot.gr/2016/05/ichi-vrohis-kalliopi-dimitropoulou.html

Ολάκερη τη νύχτα 

αράδιαζε η βροχή τους ήχους της.

'Εστηνε υπεκφυγές στο νου 

με τις στάλες της κόμπο σφιχτό

στο αξημέρωτο βιβλίο της.

Σαν νότες απαλής μουσικής 

το δάκρυ της ρέει 

στου ουρανού τον κατήφορο 

με τα ναυάγια της σύννεφα 

σπασμένα φωνήεντα

να ταξιδεύουν μεσίστια

στου χαρτιού τις εύθραυστες ράγες. 

Απέραντος ο ουρανός από υποσχέσεις

με το ουράνιο τόξο στο τραπέζι του

να μας φιλεύει την ελπίδα της ρέμβης

ένας ηλιόχρωμος κύκλος μακριά ως τη θάλασσα

μια ιριδίζουσα απόχρωση βαθιά μέχρι το κόκαλο.

Όχι δεν τη φοβάμαι τη βροχή

στην ερημιά του ύπνου

πάντα μετά τ΄απόδειπνο 

μια Κυριακή του όρθρου ξημερώνει.

Θείες οι συνάξεις των νερών

Θείο το ντέφι της άνοιξης

Άγιος ο έρωτας.



Η ΑΠΩΛΕΙΑ

Δημοσιεύτηκε στο λογοτεχνικό http://tovivlio.net/%CE%B7-%CE%B1%CF%80%CF%8E%CE%BB%CE%B5%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CE%BB%CE%BB%CE%B9%CF%8C%CF%80%CE%B7%CF%82-%CE%B4%CE%B7%CE%BC%CE%B7%CF%84%CF%81%CE%BF%CF%80%CE%BF%CF%8D%CE%BB%CE%BF/

Σκυφτός ο ορίζοντας
το βλέμμα του ρίχνει
στων ανέμων τις θάλασσες.

Μετρώ το ελάχιστο φως,
της απουσίας το χάραγμα
στη πλάτη του βράχου.

Θαλασσινό πουλί μονάχο
στο πλέγμα του μόλου
περιπατητής στ΄απόβροχο
με δάκρια που μούχρωσαν στ΄αγιάζι.

Και μεγαλώνουν τα βράδια
κάτω από του φεγγαριού
το κοίλο κάτοπτρο
εκεί που φωλιάζουν τα ηφαίστεια
και κοκκινίζει από μοναξιά η άνοιξη.


Σε κάποιο κομμάτι ουρανού 
κατοικεί ένα γαλήνιο σύννεφο.

                                                     4/5/2016 Καλλιόπη Δημητροπούλου

 

ΣΑΝ ΤΑΙΝΙΑ

Δημοσιεύτηκε στο πολιτιστικού περιεχομένου
  http://koukidaki.blogspot.gr/2016/04/san-tainia-kalliopi-dimitropoulou.html

Σύντομα κοντά σας 
"Η χαίτη του λέοντος με το αιμάτινο χρώμα".
Άλικο του ανθρώπου έβαψε το σαρκοβόρο περιτύλιγμα, 
με το μπλαβί της αφορμισμένης πληγής 
μοιάζει η πορεία των αδηφάγων ορνέων.
Εξουσίες και υπόδουλες κεφαλές γονατίζουν 
και ασχημονούν στο κορμί της εκδιδόμενης χώρας. 
Σκιές πατρίδας κακέκτυπης με πειθήνιες υποκλίσεις 
λοιδορούν και παζαρεύουν ασήκωτους βράχους 
στο φόκο του αμείλικτου κέρδους. 
Κι εμείς με μια διάφανη ασπίδα στο πέτο 
 μυριζόμαστε το ανεπίστρεπτο τέλος 
 και κουρνιάζουμε πίσω από την κάνη του όπλου. 
 Η ήττα του ανθρώπου εγκυμονεί σπορά ανελέητη 
 χαραγμένη με σκούρα γραφίδα 
στα μαύρα κατάστιχα της βραχύβιας μνήμης. 
 Το μακρόθεν θυσιάστηκε στον αδυσώπητο πόνο. 
 Σαν την ταινία μιλάει ο στίχος 
 και κομπιάζει η επόμενη λέξη 
 στη μακάβρια εκφορά της: 
 ΘΑ και Να και ΤΟΣ 
 κι ο άνθρωπος τελετάρχης του τρόμου 
 και επάρατος δημιουργός του.

 2/4/2016 Καλλιόπη Δημητροπούλου



ΟΚΤΩ ΜΕ ΕΝΝΙΑ

Δημοσιεύτηκε στο http://inner.gr/5772

"Η ανάπτυξη των βασικών επικοινωνιακών δεξιοτήτων ανάμεσα στους ανθρώπους χρειάζεται εκπαίδευση", διαβάζει στο οπισθόφυλλο του βιβλίου που επιδεικνύεται απροκάλυπτα στην προθήκη ενός βιβλιοπωλείου στο κέντρο της Αθήνας. "Ωραίο δώρο" σκέφτεται "για αυτούς που λειτουργούν επιφανειακά και αποφασίζουν μη σκεπτόμενοι, αδιαφορώντας ν' ακούσουν και να κατανοήσουν τις ανάγκες του συνομιλητή τους. Για αυτούς που μιλάνε και απαντούν μόνοι στον εαυτό τους, ακόμα και μετά από αρκετές ώρες συζήτησης. Για αυτούς που έχουν κάνει την φιλαυτία τους παντιέρα χωρίς μάλιστα να το γνωρίζουν". Ο ουσιαστικός διάλογος είναι σημείο επικοινωνιακής ευφυίας και παιδείας. Θυμήθηκε τον τηλεφωνικό διάλογο του οποίου στάθηκε -λόγω συνωστισμού- αυτήκοος μάρτυρας στο μετρό προ ολίγου. Ένας ελαφρόμυαλος νεαρός μιλούσε με την κοπέλα του...

-" Και πότε λες να φύγουμε; "ακούγεται η φωνή της γυναίκας μέσα από το τηλέφωνο
-"Oκτώ με εννιά"
-"Οκτώ δε γίνεται;"
-"Θέλω να...δουλέψω λίγο ακόμα"
-"Μα θα βρίσκομαι στο δρόμο -μετά τη δουλειά μου- μία ώρα με τον ταξιδιωτικό σάκκο υπό μάλης...Αρκετά ανεύθυνη η πρόταση σου για μια ώρα αναμονή"
-"Εκεί οκτώ με εννιά καλά είναι. Μπορεί να συναντήσω και κίνηση στο δρόμο".
-"Να σταματήσεις μισή ώρα νωρίτερα τη δουλειά σου, ελεύθερο επάγγελμα κάνεις...αν δούλευες σε ιδιωτικό χώρο θα έλεγες στον εργοδότη θα έρθω οκτώ με εννιά; " προσπαθεί να επικοινωνήσει η γυναίκα πίσω από την τηλεφωνική συσκευή.
-Εντάξει λοιπόν, σύμφωνοι οκτώ με εννιά"
-" Στις Οκτώ;" ξαναρωτά η γυναίκα.
-"Οκτώ με εννιά καλά είναι" συνεχίζει ο περιχαρακωμένος νους του νεαρού χωρίς να αφουγκράζεται την άποψη της κοπέλας.
-"Ωραία θα μπω στο πρώτο πολυκατάστημα και θα φρεσκάρω τις γνώσεις μου από τιμές και όλα τα συναφή. Θα περιφέρω και τον ταξιδιωτικό σάκκο μου για να φρεσκάρει και αυτός την μνήμη του από την παλιά του ζωή στις βιτρίνες του εμπορικού. Σίγουρα διαθέτει περισσότερη νόηση από τη δική σου..." συνεχίζει σαρκαστικά και αγανακτισμένη πλέον η κοπέλα.
-"Θα συναντηθούμε Οκτώ με Εννιά" επαναλαμβάνει ο άντρας χωρίς να παρακολουθεί το ύφος της συνομιλίας.
-......
Πιστεύει κανείς πως η κοπέλα ακολούθησε τον εγωκεντρικό νεαρό στο αυτιστικό του ταξίδι;;;

                                                                    2/4/2016 Καλλιόπη Ι. Δημητροπούλου

ΜΕ ΤΗ ΣΙΩΠΗ ΤΩΝ ΑΘΩΩΝ

Δημοσιεύτηκε στο λογοτεχνικό http://www.bonsaistories.gr/%CE%BC%CE%B5-%CF%84%CE%B7-%CF%83%CE%B9%CF%89%CF%80%CE%B7-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%B1%CE%B8%CF%89%CF%89%CE%BD/

Σφιχτά στη φούχτα μου κρατώ
το διάφανο χαμόγελό σου
και ονειρεύομαι με την αστραπή του
το τραγούδι των αγγέλων
σαν σφίγγει το σκοτάδι τα κλειστά μου βλέφαρα.

Βαστώ στον κόρφο μου ζεστό
εκείνο το αθεράπευτα αγνό βλέμμα σου
σταγόνα που στάλαξες στη θάλασσα της αθωότητας
και αφήνομαι στους κυματισμούς της
σαν το απείθαρχο μικρό παιδί.

Αγγίζω στις μέρες της γυμνής αλήθειας
τα ταξίδια της  μνήμης που ξομολογά τις θύμησες
πίσω στα σοκάκια του χαρμόσυνου χρόνου
και σε αντικρίζω -όπως παλιά-
αετό ψηλά στις φωλιές των βράχων
να χαιρετάς τη ζωή με τα ξόβεργα,
με ένα λουλούδι θάρρους κατάσαρκα στο στέρνο.

Ακούω τον βόμβο των πουλιών στο χάραμα
σαν μπερδεύανε τα τιτιβίσματα με σένα
θυμάσαι
ξυπνούσες και ξεγελιόταν η πανσέληνος
να αλλάξει το στρατόνι της
με μια κιθάρα να περιμένει
τα θαλασσινά σου λόγια να τα ταξιδέψει
στα μάτια του κόσμου
στεφανώνοντας στις λίμνες
τους ήλιους των κύκνων
με τη γλυκιά μελωδία της νιότης.

Στον Παράδεισο τη ζωή τη μετράνε με δόσεις σιωπής υποπτεύομαι.
Εδώ επάνω με τις ανάσες που περισώσαμε από τα ηχηρά μας ναυάγια.

 Μιαν άνοιξη σου 'χτισα και σε κατοίκησα
στους αδόλευτους κήπους της.

29/3/2016 Καλλιόπη Ι. Δημητροπούλου

ΣΑΝ ΠΑΡΑΜΥΘΙ

Πρώτη δημοσίευση στην πολιτιστικού περιεχομένου ιστοσελίδα http://koukidaki.blogspot.gr/2016/03/san-paramithi-kalliopi-dimitropoulou.html

Π. Πικάσο, Μητέρα και παιδί δίπλα σε συντριβάνι.1901. 

Μητροπολιτικό Μουσείο της Ν. Υόρκης.

Μιας γέννησης  μάνα

στα στραφταλιστά της μνήμης γλιστρά 

και υποκλίνεται 

με θαυμαστικά και επιφωνήματα μάτια

στο τρυφερό της άνοιξης βλαστάρι της.

Με έμφαση στην πολυσέλιδη ώρα

αποσιωπά του τοκετού τις οδύνες

από το πρόσωπο της εγκυμονούσας αναμονής

και ενέχυρο βάζει 

την εύτοκη μέρα του νιόφερτου ήλιου

στη θαλπωρή των αγγιγμάτων

στων ματιών τις υδρορροές

στο σούρσιμο της παλάμης 

πάνω από τα νήπια των δαχτύλων τα χάδια. 

Το ευτυχές της εαρινής νεοφάνειας

χαμηλώνει από τα ψηλά παραθύρια του χρόνου

και κοιμάται παραμύθι γλυκό

στο παιδικό μαξιλάρι του ύπνου.

Αλήθεια πώς κωπηλατεί 

ο παφλασμός της θάλασσας

στο φρέσκο του καραβιού τ' ανέμισμα;

Διαστέλλεται ολάκερη η μέρα 

όταν η μνήμη ομιλεί.

                                                                     Στον Γ.

                                         

13/3/2016 Καλλιόπη Ι. Δημητροπούλου

ΕΙΝΑΙ Η ΑΓΑΠΗ

Πρώτη δημοσίευση http://agapas-afou.blogspot.gr/2016/03/blog-post_83.html

Κάποτε μάζευα λευκές μαργαρίτες

από τις ανθισμένες ανοιξιάτικες ώρες

και τις στόλιζα με χρυσόσκονη και άλικο χρώμα

από του αυγούστου το πανσέληνο φεγγάρι.

Ύστερα τις τύλιγα στο λαιμό μου στεφάνι

σαν χαβανέζικη  άσμενη νιότη,

τις κουβαλούσα στο σπίτι

και ονειρευόμουν το βαθύ σου το άρωμα.

Στη θαλπωρή του φιλιού σου

άνοιγαν τα άγουρα σέπαλα στο φως

και τραγουδούσε με τους ρυθμούς σου η άνοιξη.

Στου ανέμου το σκίρτημα αναριγούσα με δέος,

 λάγνος αγέρας και λικνιζόταν 

με της καρδιάς σου τους ατίθασους χτύπους

σαν με αναζητούσες στο βάθος του χρόνου. 

Ταξίδευε με των ματιών σου το άδολο βλέμμα

σαν μ' έλουζες με της νύχτας τα γυμνά τα αστέρια

και κολυμπούσε με των χειλιών σου την καυτή την ανάσα 

στο άγριο του κορμιού και ασυγκράτητο κύμα.

Ακόμα σου μιλώ για τα λουλούδια.

Ακόμα αγαπώ τις λευκές μαργαρίτες.

Ακόμα μεθώ με το άρωμά σου.

Ήταν ο έρωτας σου ψιθύρισα.

Είναι η αγάπη μου λες.

                                     
                                                                                                 Στον Α. Τ.
                                                                              15/3/2016  Καλλιόπη Δημητροπούλου