Δημοσιεύτηκε στη Λογοτεχνική ιστοσελίδα http://www.bonsaistories.gr/%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE%BB%CE%B7%CF%80%CF%84%CE%B7%CF%83-%CE%BF-%CE%B1%CF%80%CE%BF%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%BB%CE%B5%CE%B1%CF%83/
Και με τούτα και με τ΄άλλα
χαθήκαμε πάλι τελευταία.
Πείσμωσε κι η άπληστη η μέρα
-ενίοτε κι η νύχτα-
και διακαώς αποζητά
εφημερίες πάμπολλες:
πνοές, ψυχή, ανάσες,
τις φλέβες μας ζητά.
Κι εσύ στ΄ αζήτητα ξανά
σαν το παλιό βραχνό γραμμόφωνο.
Δεν έχουν τέλος τα πεζά
ούτε ουσία.
Έφτιαξα μια κούνια στην αυλή,
έστρωσα κι ένα χρυσό χαλί στο κύμα.
Πέταξα τις σάπιες τις σημαίες
που ανεμίζανε νυχθημερόν δίχως ντροπή
-καθήκοντα θαρρώ τις λέγανε-
και σκέφτηκα να σε καλέσω
να τα πούμε όπως παλιά
εγώ κι εγώ.
-«Είναι πολλές οι φυλακές».
-«Άλλαξε και η φωνή σου, πέρασε ο καιρός».
-«Είναι πολλοί στις φυλακές.Την σκότωσαν
κι ήταν ζωή δική τους».
10/6/2015 Καλλιόπη Ιωαν. Δημητροπούλου
