Κάποτε μάζευα λευκές μαργαρίτες
από τις ανθισμένες ανοιξιάτικες ώρες
και τις στόλιζα με χρυσόσκονη και άλικο χρώμα
από του αυγούστου το πανσέληνο φεγγάρι.
Ύστερα τις τύλιγα στο λαιμό μου στεφάνι
σαν χαβανέζικη άσμενη νιότη,
τις κουβαλούσα στο σπίτι
και ονειρευόμουν το βαθύ σου το άρωμα.
Στη θαλπωρή του φιλιού σου
άνοιγαν τα άγουρα σέπαλα στο φως
και τραγουδούσε με τους ρυθμούς σου η άνοιξη.
Στου ανέμου το σκίρτημα αναριγούσα με δέος,
λάγνος αγέρας και λικνιζόταν
με της καρδιάς σου τους ατίθασους χτύπους
σαν με αναζητούσες στο βάθος του χρόνου.
Ταξίδευε με των ματιών σου το άδολο βλέμμα
σαν μ' έλουζες με της νύχτας τα γυμνά τα αστέρια
και κολυμπούσε με των χειλιών σου την καυτή την ανάσα
στο άγριο του κορμιού και ασυγκράτητο κύμα.
Ακόμα σου μιλώ για τα λουλούδια.
Ακόμα αγαπώ τις λευκές μαργαρίτες.
Ακόμα μεθώ με το άρωμά σου.
Ήταν ο έρωτας σου ψιθύρισα.
Είναι η αγάπη μου λες.
Στον Α. Τ.
15/3/2016 Καλλιόπη Δημητροπούλου
