ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ

                                                      φωτογραφία: Γρύλλος Ηλείας

Σαν σάλεψε η μέρα,  

περνώντας η γειτόνισσα 

σε καλημέρισε καθήμενο

 στη μάντρα της αυλής. 

Μια βόλτα στο γιατρό

και θα γυρίσω Αθανασία,

-τι όνομα συμβολικό-

απάντησες με σταθερή φωνή. 

Όταν εγύρισες,

εστάθηκες για λίγο 

ξανά στο ίδιο το σημείο 

κι αποχαιρέτησες το σπίτι σου 

μέσα από 'να μαύρο γυαλιστερό αμάξι.

Άσπρα γαρύφαλλα 

είχαν φυτρώσει στα μαλλιά σου.

Ο ΘΕΟΣ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΛΥΠΗΜΕΝΟΣ

Η μαμά μου έρχεται στον ύπνο μου 

και μου φωνάζει:

«Αστίλ, Αστίλ 

ο Θεός μου είναι λυπημένος

και η ευσεβής Μαρία 

με σκούρο νυφικό

βαδίζει στη σκιά μου».

«Ησύχασε μάνα» της λέω,

«μέσα στο όνειρό μου ανασαίνεις»

κι ύστερα σκούπισα 

τα μαύρα της λουστρίνια.

16/9/2017

ΤΟ ΜΑΥΡΟ ΘΑ ΦΟΡΩ

Δημοσιεύτηκε στη λογοτεχνική ιστοσελίδα http://www.bonsaistories.gr/%CF%84%CE%BF-%CE%BC%CE%B1%CF%85%CF%81%CE%BF-%CE%B8%CE%B1-%CF%86%CE%BF%CF%8

                                                          Φωτογ. Γρύλλος Ηλείας

Στον τόπο όπου γεννήθηκα 

φυτρώνει η μέντα και ο δυόσμος.

Στο κιούπι τους αγκυροβόλησαν οι ρίζες μου.

Μα εγώ το μαύρο θα φορώ,

μαύρο σαν τον κλειδούχο του θανάτου.

Πενθώ για ένα άδειο σπίτι 

στον πέτρινο αυλόγυρο,

πενθώ για το ανήλιαγο το δώμα,

καράβια σέρνει ο βόγκος του,

μέσα του κατοικεί μια μπλάβα πέτρα.

Δεν γράφονται ποιήματα στο στέρνο του,

δεν γράφονται τα δάκρυα της πηγής μας,

σαν τα ακριβά μας δέντρα 

κοιμούνται εν ειρήνη.

ΤΙΤΛΟΦΟΡΟΥΜΕΝΟ

Κουράστηκα μπαμπά

να κυνηγώ τη σκιά μου,

να κολυμπώ στο άγριο κύμα

με πεθυμιά τις χίμαιρες,

δραπέτης απ΄τον χρόνο να πονώ

μήπως και σ΄ αντικρίσω.

Δεν βρίσκει ο ήλιος φως

μήτε νερό η καταιγίδα.

Δρασκέλισαν την άνοιξη τα χελιδόνια,
ο ουρανός εσώπασε το χρώμα του.

Εστέρεψε η διδαχή της φύσης.

Μα πες μου από εκεί ψηλά

μπαμπά, σαν άγιος πανεπόπτης:

Ο πόνος ποτέ του δεν κουράζεται;

Κ. Δημητροπούλου