Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό λόγου http://120lekseis.com/2016/01/17/astil/
Περάσανε τα χρόνια Αστίλ κι εσύ ακόμα με τη λαχτάρα της παιδικότητας στα χείλη. Μεροκάματα ζωής στον παραμυθένιο σου μικρόκοσμο στήνεις ακόμα πάμπολλα. Μαζεύεις με την απόχη σου ήλιους καθισμένους στα χλωρά κεραμίδια και τους κυκλώνεις φωτοστέφανα στο αύριο. Πετροβολάς με τη σφεντόνα τις λακούβες της άνοιξης για να χρυσώσει το νερό και να ζωγραφίσεις την ταραχή του στη μνήμη σου. Ψάχνεις ακόμα για κείνα τα μισογκρεμισμένα ερημόσπιτα και στήνεις ξανά την επιχείρησή σου στο πλίθινο κορμί τους. Με τις ώρες αναμένεις, αγναντεύοντας τον ιστό μιας αράχνης, για να ξανασυναντήσεις τη μικροσκοπική σου φίλη. Την παραπλανάς με υποκατάστατα τροφής στο υφάδι της κι εκείνη ξεθαρρεύει και ορμά για να αρπάξει το γεύμα της. Το παιχνίδι της επιβίωσης ομιχλώδες Αστίλ...
16/1/2016 Καλλιόπη Ι.Δημητροπούλου
Περάσανε τα χρόνια Αστίλ κι εσύ ακόμα με τη λαχτάρα της παιδικότητας στα χείλη. Μεροκάματα ζωής στον παραμυθένιο σου μικρόκοσμο στήνεις ακόμα πάμπολλα. Μαζεύεις με την απόχη σου ήλιους καθισμένους στα χλωρά κεραμίδια και τους κυκλώνεις φωτοστέφανα στο αύριο. Πετροβολάς με τη σφεντόνα τις λακούβες της άνοιξης για να χρυσώσει το νερό και να ζωγραφίσεις την ταραχή του στη μνήμη σου. Ψάχνεις ακόμα για κείνα τα μισογκρεμισμένα ερημόσπιτα και στήνεις ξανά την επιχείρησή σου στο πλίθινο κορμί τους. Με τις ώρες αναμένεις, αγναντεύοντας τον ιστό μιας αράχνης, για να ξανασυναντήσεις τη μικροσκοπική σου φίλη. Την παραπλανάς με υποκατάστατα τροφής στο υφάδι της κι εκείνη ξεθαρρεύει και ορμά για να αρπάξει το γεύμα της. Το παιχνίδι της επιβίωσης ομιχλώδες Αστίλ...
16/1/2016 Καλλιόπη Ι.Δημητροπούλου
