ΤΑΞΙΔΙΑ ΣΤΟ ΦΩΣ

Δημοσιεύτηκε στο λογοτεχνικό http://grammophono.tumblr.com/post/137009738372/%CF%84%CE%B1%CE%BE%CE%AF%CE%B4%CE%B9%CE%B1-%CF%83%CF%84%CE%BF-%CF%86%CF%89%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CE%BB%CE%BB%CE%B9%CF%8C%CF%80%CE%B7-%CE%B9%CF%89%CE%B1%CE%BD-%CE%B4%CE%B7%CE%BC%CE%B7%CF%84%CF%81%CE%BF%CF%80%CE%BF%CF%8D%CE%BB%CE%BF%CF%85

Αλλά κάτεχε ότι μονάχα κείνος που παλεύει το σκοτάδι 

μέσα του θά’ χει μεθαύριο μερτικό δικό του στον ήλιο.

(Οδυσσέας Ελύτης, Άξιον Εστί). 

Πολλές φορές σε έψαξε η μέρα  
είχε φαίνεται τους λόγους της  
κι άλλες φορές -στριφνές φορές-
σε φόρεσε στα μάτια η σιωπή  
κι έδωσε ένα χεράκι στο σουρούπωμα

Αυτή η αδειασύνη των ματιών  
-μαύρα εμπύρετα κουμπιά-
μοιάζει με το τρεμούλιασμα της φύσης
όταν χαλάει ο καιρός              
και ανεμίζουνε σκόρπιες  οι απαιτήσεις της          
στο δίπολο της ώρας:        
στο γέμισμα του φεγγαριού
το φως στραμμένο στ΄ ασήμια τ’ ουρανού
στης χάσης του τ’ απόκοσμο φιλί        
μπλαβιές ωχρούν οι ανεμώνες

Και μες ‘του φεγγαρόφωτου τη ρότα
κάτι σου έταξε η νυχτιά                
κάτι μας χάρισε το σκότος          
και στο απρόσμενο αιμάτινα    
αποίκησε το φως στην άβυσσο

Ολάκερη τη νεφελώδη ευθύνη      
την κουβαλάει ο ουρανός            
για το σύμπλεγμα της διχρωμίας
δικό του είναι το φως                
δικά του και τα σκότια

Το πού φυσώ και με πηγαίνω  
-στο χάος εκούσιες σιωπές
ή ήλιος στον παράδεισο-  
ακραιφνώς αδιαμφισβήτητη επιλογή μου.

Καλλιόπη Ι. Δημητροπούλου