Πρώτη δημοσίευση http://koukidaki.blogspot.gr/2016/02/o-prosfygas-kalliopi-dimitropoulou.html
Φωτό: street artist Bansky
Μια θλίψη μέρα και σήμερα σεριάνισε
των προσφύγων το απέραντο δάκρυ
στην οργή των ανέμων.
Κι εντός τους παιδιά το σφαλούν
-εκεί που πάντα βρέχει-
ωσάν λάφυρο του πολέμου
χτυπώντας τις πόρτες του θανάτου
με τα σφιχτά της απελπισίας τα χέρια.
Ανύπαρκτα κατοικούν στα πρόσωπα τα χείλη,
αψιθύριστα σύννεφα περνούν,
αστέρια βουβά χάνονται
κι ο ήλιος αναρριγά από του ξεριζωμού τις οδύνες
στο θαμπό του ορίζοντα χρώμα.
"Κι άλλος νεκρός κι άλλος δούλος"
κράζει ξανά η ποιήτρια.*
Ευτυχώς σκοτεινιάζει
και κρύβονται οι πέτρινοι σταυροί
από των παιδιών τα ολοσέλιδα μάτια.
Φωτό: street artist Bansky
Μια θλίψη μέρα και σήμερα σεριάνισε
των προσφύγων το απέραντο δάκρυ
στην οργή των ανέμων.
Κι εντός τους παιδιά το σφαλούν
-εκεί που πάντα βρέχει-
ωσάν λάφυρο του πολέμου
χτυπώντας τις πόρτες του θανάτου
με τα σφιχτά της απελπισίας τα χέρια.
Ανύπαρκτα κατοικούν στα πρόσωπα τα χείλη,
αψιθύριστα σύννεφα περνούν,
αστέρια βουβά χάνονται
κι ο ήλιος αναρριγά από του ξεριζωμού τις οδύνες
στο θαμπό του ορίζοντα χρώμα.
"Κι άλλος νεκρός κι άλλος δούλος"
κράζει ξανά η ποιήτρια.*
Ευτυχώς σκοτεινιάζει
και κρύβονται οι πέτρινοι σταυροί
από των παιδιών τα ολοσέλιδα μάτια.
*στίχος Κικής Δημουλά
28/2/2016 Καλλιόπη Ι. Δημητροπούλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου