Και ναι σβήσανε τα φώτα.
Δε μιλάς, δεν πονάς,
έγειρες ψηλό κυπαρίσσι,
ακούμπησες στη γη τα κλώνια σου.
Έτρεμε κι ο άνεμος
σαν σ' έσερνε το χάραμα
στης άλλης πύλης
το μοιραίο σπήλαιο.
Της νιότης σου η γιόρτα
εκεί στα χαμηλά τα σκότια
μαζί μας θα πενθεί για πάντα.
Εις μνήμην
13/5/2017 Κ. Δημητροπούλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου