ΣΤΟΝ ΚΩΣΤΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΘΑ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΕΙ ΠΟΤΕ

Έστεκε μαύρο
το φθινοπωρινό πρωινό
σαν μας επισκέφτηκε με λύσσα
το παγωμένο μαντάτο.

Ωραίος σαν νυμφίος,
αγέρωχος σαν άνεμος
στωικά μας αποχαιρέτησες
με το ανελέητο κύμα της νιότης σου.
Εκεί που όλα απαλαίνουν,
δροσίζει η βροχή τον πόνο
και η ομίχλη αγγίζει γαλήνια το στέρνο
θα κοιμάσαι δίχως αγωνίες και παράπονα.

Και κάτω από το πένθιμο ρούχο
της άμοιρης μάνας
δεν θα χτυπά πια
ο ακριβός χτύπος της καρδιάς σου.

(Στη μνήμη του ανιψιού μου που "έφυγε"  10/11/2017)