Κατράμι το βλέμμα
ένας Γιούνης έριξε άγκυρα
με ένα δεμάτι δάχτυλα
εσταυρωμένα.
Αλλού τα αγκάθια
κι αλλού τα ροδοπέταλα.
Κι ύστερα ήρθε η θάλασσα
με όλες τις υποσχέσεις της
κι άνοιξε πυρ
στη συγχορδία των αντιθέτων.
Γιούνης με το λινό του σεντόνι
να σημαδεύει
πότε τον ήλιο
και πότε το στάχυ.
Μελετώ το ποίημά σου για τον Γιούνη
ΑπάντησηΔιαγραφήστην καρέκλα, με το χέρι στο πηγούνι!
Με τις έννοιες τις βαθιές του με κερνά.
μ'απορρόφησε κι΄η όμορφη εικόνα.
Δεν κατάλαβα τον χρόνο που περνά
παρά μόνο απ' το μούδιασμα του αγκώνα...
Κώστας Σώκος
Να είσαι καλά Κώστα, με τιμάς ποιητή μου!
Διαγραφή