Translate

Τετάρτη 30 Δεκεμβρίου 2015

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ

Ραδιοφωνική συνέντευξη στη ραδιοφωνική παραγωγό και κοινωνική λειτουργό κ. Σωτηρία Κυρμανίδου. Η συνέντευξη δόθηκε με αφορμή τη βράβευσή μου ( Β! βραβείο) στον 2ο Πανελλήνιο Ποιητικό Διαγωνισμό "Σωτήρης Περτσιούνης" με θέμα "Τα παιδιά"  που διοργάνωσε ο Λαογραφικός Όμιλος  Μελίκης και περιχώρων Ημαθίας (απονομή 12/5/2014). Μιλάμε για την ποίηση, για τη Λογοτεχνία και τη διδακτική της προσέγγιση στη σχολική τάξη, για τον ποιητικό διαγωνισμό και την άψογη εκδήλωση της απονομής των βραβείων.
https://www.youtube.com/watch?v=KTzSvI8Yx-M




Συνέντευξη (με φιλοξενεί το πολιτιστικού περιεχομένου περιοδικό koukidaki) με αναφορές  στο ποιητικό μου έργο και σε διακρίσεις μου.
http://koukidaki.blogspot.gr/2015/04/kalliopi-dimitropoulou-alisachni-chrisoprasino-fyllo.html

http://koukidaki.blogspot.gr/2015/04/kalliopi-dimitropoulou-alisachni-chrisoprasino-fyllo.html




Ο δημοσιογράφος και συγγραφέας  Παύλος Ανδριάς με φιλοξενεί στον "αυλόγυρό του" και κάνουμε ένα μικρό "κουτσομπολιό".
http://aylogyros.blogspot.gr/2015/06/blog-post_34.html

Δευτέρα 28 Δεκεμβρίου 2015

ΣΑΝ ΤΑ ΣΤΥΛΟ

              Πρώτη δημοσίευση στην πολιτιστικού περιεχομένου ιστοσελίδα http://koukidaki.blogspot.gr/2015/12/san-ta-stylo-kalliopi-dimitropoulou.html




Οι ανθρώπινες σχέσεις διαβιούν
σαν τα στυλό διαρκείας.
Έχουν γραφίδα και μελάνι.
Και είναι εκεί για να γράφουν.
Η ζωή τους κυλά μέσα από το μελάνι
που ενίοτε βάφεται και με χρώμα.
Της χρώσης το άλικο
προσδίδει φλόγα και ένταση.
Η ρέουσα πράσινη ύλη
διαγράφει εξτρίμ καταστάσεις.
Όλα τα υπόλοιπα χρώματα κινούνται
μεταξύ κοινοτυπίας και ρουτίνας.
Το ενδεχόμενο της αχρησίας
τυπώνει ανεξίτηλα στη σάρκα τους
την ημερομηνία της λήξης.
Η λήθη οδηγεί στο μπλοκάρισμα.
Η παράχρηση εγκυμονεί θέματα τοξικότητας.
Το σελοφάν κάλυμμα έχει και αυτό τη σημασία του.
Προστατευτική και βιοτική ένδυση
-και επένδυση θα 'λεγα-
της ποιότητας του περιχομένου.
Η έγκαιρη διαπίστωση της ημίαιμης γραφίδας
με την τριβή σε άγριο σκαρί
και τη ζέση των χνώτων
ίσως -διακεκομμένα πρώτα- και να παράξει ζωή.

Δυο τρία στυλό στο συρτάρι
ασφυκτιούν παγωμένα στο χρόνο.

                                 
                                                                         27/12/2015 Καλλιόπη Ι. Δημητροπούλου


Σάββατο 26 Δεκεμβρίου 2015

ΟΙ ΛΕΞΕΙΣ


Με κόκκινο μελάνι 
φυτεύονται οι λέξεις στ' αγριοκαίρια
απόσταγμα φλογάτο σ' ολόλευκο χαρτί
με τ' ακροδάχτυλα χωμένα μες στο χιόνι 
να κραυγάζουν στους τυφώνες.

Ωσάν βαγόνια στην ορθή σειρά 
περιπλέκονται οι στίχοι
ρόδινο στάλαγμα ξάγρυπνης φωτιάς
αλυχτούν  πάνω σε ημίαιμες γραμμές
από την ζέση του μαέστρου ποιητή
και σπάζουν τους κρυστάλλους της σιωπής.

Κόκκινο μελάνι 
στάζουν τούτα τα ποιήματα
δυο ανάριοι προβολείς μες στην ομίχλη.
                                         
                                                                                    © 26/1/2015 Καλλιόπη Δημητροπούλου

Παρασκευή 11 Δεκεμβρίου 2015

Α! ΠΩΣ ΨΕΥΤΙΣΑΝ ΟΛΑ!

Δημοσιεύτηκε στο http://inner.gr/


” …Α! πώς ψεύτισαν όλα! Αφήσανε στους δρόμους τα χαλάσματα δεν τα προσέχει πια κανείς. Σέρνονται τα παιδιά ξυπόλυτα ούτε που τα γνωρίζουν οι μανάδες
Στους τάφους τα λουλούδια μαραθήκανε και τα σαπίζει η βροχή…”
[Σκυφτοί περάσανε…] Μανόλης Αναγνωστάκης

Ανεβήκαμε στις στέγες εξόριστοι
ν΄αγγίξουμε τα σύννεφα.
Κρεμαστήκαμε από τα τρεμάμενα χείλη τους
Οι παράδοξες ιστορίες τους στα ακροδάχτυλά μας
συλλογές πολλών σιωπών
Τ’ άστρα αμέτρητα
Κι ο χορός τους κρατά το ρυθμό
στο προσκεφάλι των παιδιών
Τα παιδιά που ονειρεύονται χαρταετούς
που τραγουδούν με τα τζιτζίκια στον κόρφο τους
και πετούν με το φτερό της πεταλούδας
Τα παιδιά που έχουν χάσει τον ύπνο τους
και τρέχουν εξόριστα στην καταιγίδα
Ανοίγουμε τα παράθυρα για να ταξιδέψουμε
με τα αραδοκύματα της θάλασσας
κι η θάλασσα πικρή μάς εκδικείται
Με των κοχυλιών τους ψιθύρους φτάνει στον ύπνο μας
το μοιρολόι απ’ τα θαλασσοπούλια:
“Τα παιδιά τα παιδιά μουσκεμένα στάζουν αρμύρα”
Κανείς δεν υποψιάστηκε τα μολυβένια στρατιωτάκια
στου παιχνιδιού τ’ αντάριασμα
που ορθώνονταν και δέρνανε τις παιδικές παλάμες
Ανυποψίαστες και οι μανάδες στριφοδέρνουν τη μπουγάδα
στη σκάφης το λιοπύρι
Μυριάδες χέρια της δουλειάς σαλεύουνε νυχθημερόν
Οι υψικάμινες γροθιές του μόχθου σφίγγουν γερά
και στάζουν τους καημούς τους στα νήπια προσκεφάλια:
“Τα παιδιά τα παιδιά των άγριων θαλασσών
και της ζωής εξόριστης”
Ο ναυαγός προσεύχεται στους φόβους του μεσίστιους
κι οι φόβοι του ξώκοιλαν γυμνοί στα ακροβράχια
Στα λαγούμια των βράχων και στων σπηλαίων τη μήτρα
οι νυχτερίδες σέρνουν τις κραυγές απ΄τα κλαψοπούλια
και των νεογνών τους το παγωμένο βλέμμα
Τα παιδιά των γκρεμών με τα τρεμάμενα χέρια
τρίζουν τα δόντια απ΄το φόβο
Στα έρημα τα οικόπεδα με τα συρματοπλέγματα
και τις τσουκνίδες
αλυχτάει το κατάδικο κλάμα τους
Το όραμα κρυφάκουγε
και σκούπισε το υγρό του δάκρυ
Αμόλυντο δάκρυ σταλάζει στων καιρών την αρμύρα
στην οργισμένη της ράχη κυλάει
και χαράσσει με κατακόκκινο αίμα
στου χρέους τη σάρκα τη λέξη
“Επείγον”.

8/10/2015 Καλλιόπη Ιωάν. Δημητροπούλου

Τετάρτη 14 Οκτωβρίου 2015

ΑΚΟΥΣ ΤΗ ΒΡΟΧΗ;

Δημοσιεύτηκε στον λογοτεχνικό ιστοχώρο http://koukidaki.blogspot.gr/2015/10/blog-post_11.html?spref=f


                         

"..Στο σώμα, στην ενθύμηση πονούμε. 
Μας διώχνουνε τα πράγματα,            
κι η ποίησις είναι το καταφύγιο που φθονούμε."

                                                                            Κ. Καρυωτάκης

 
ΑΚΟΥΣ ΤΗ ΒΡΟΧΗ;

Ακούς τη βροχή                                                                               εκκωφαντικά που κατατρώει τις σάρκες μας;
Δεν ξεγελάσαμε το θάνατο

Κι έγινα βροχή κι αγέρας
και τριγυρίζω ανάμεσα σε στίχους
στίχους που αθετούν ρίμα και μέτρο
και ανταμώνουν με την άχνη του θανάτου.
Κι έτσι λιπόσαρκος που απόμεινε κι ο βίος
καταφεύγουμε σε παλλόμενους ήχους
για να μπαλώσουμε τις ξέφτιες χαραμάδες του.
Σε δυο αράδες και πέντε λέξεις
οι σκιές των ανθρώπων σφραγίζονται εσαεί

Ακούς τη βροχή                                                                                   εκκωφαντικά που διαβρώνει τις φλέβες μας;
Δεν λογιστήκαμε το θάνατο

Κι έγινα γροθιά και λάβα
και τριγυρίζω ανάμεσα σε στίχους
στίχους που στο κορμί τους
πολλές φορές περπάτησε ο θάνατος.
Κι έμαθα να ξαγρυπνώ με την κραυγή τους
και να υπομένω με τον ασίγαστο πόνο τους
Δάκρυα φωτιάς σκοντάφτουν στις λέξεις
και αγγίζουν τα θλιμμένα φωνήεντα.
Από το άλφα ως το ωμέγα ξεχειλίζουν,
γέρνουν, ακουμπούν στο χαρτί
κι αφουγκράζονται τα μποφόρια
της όξινης βροχής

Ακούς τη βροχή                                                                               εκκωφαντικά που σπιλώνει τις μέρες μας;
Δεν λογαριάσαμε το θάνατο

Κι έγινα λάμψη και κεραυνός
για να φωτίσω την καταιγίδα
και τους τριγμούς της
στα τσακισμένα παραθύρια.
Και οι παλιές αγάπες
με τα στεγνά τα μασημένα λόγια
ξυπνούν και διαβαίνουν την καυτή άμμο
για να χρωματίσουν τ' απύθμενα πέλαγα
και να φυτέψουν το μαχαίρι στου κήτους τη ράχη

Ακούς τη βροχή                                                                               εκκωφαντικά που κατατρώει τις σάρκες μας;
Αναμετρηθήκαμε με το θάνατο

Και γίνηκε πριόνι και πετσοκόβει τα παπούτσια μας
και τα γυμνά μας ποδάρια σέρνονται καταγής.                                          Το άλικο ρούχο τραβώ
απ΄ της πληγής την αφόρμηση
ρούχο φωτιάς κατακόκκινο
και το φυτεύω στο στήθος
φλογάτο γαρίφαλο.

Οι στίχοι κόμπος σφιχτός                                                                                       Κι όμως δεν υπάρχει νεκρός στο τοπίο.
Έχω αφήσει πολύ χώρο ανάμεσα στις λέξεις 
για να περάσει η ζωή.
                                      
              25/7/2015  Καλλιόπη Ιωάν. Δημητροπούλου

Δευτέρα 21 Σεπτεμβρίου 2015

ΟΔΟΣ ΜΗΤΡΟΣ ΚΑΙ ΑΛΓΟΥΣ

Δημοσιεύτηκε στη λογοτεχνική ιστοσελίδα   http://tovivlio.net/%CE%BF%CE%B4%CF%8C%CF%82-%CE%BC%CE%B7%CF%84%CF%81%CF%8C%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%AC%CE%BB%CE%B3%CE%BF%CF%85%CF%82-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CE%BB%CE%BB%CE%B9%CF%8C%CF%80%CE%B7%CF%82-%CE%B4/ 
                                                                     
                                                                               (στη μάνα της εμπόλεμης Συρίας)
                                                                                                3/9/2015
"Σύννεφο είναι θα περάσει"
μας έλεγες μαμά                                                                                  
και σταύρωνες τα χέρια για να κρύψεις
το τρέμουλο του φόβου.                                                                    
Και διάβηκε το σύννεφο μαμά                                                          
ρεμετζάρει ασύστολα η καταιγίδα                                             
μούσκεψε ο βράχος στο λαγούμι του                                                
και λάσπωσε τα ίχνη της η μέρα                                                         
οι μοίρες οξειδώθηκαν
στην αγκαλιά του μπλε.                                                                                    
Κι άλλαξε χρώμα ο ουρανός                                                               
δάνειο στης θάλασσας
το άγριο ρήγμα                                                                                    
κι απ' την αντένα της ψυχής μας
χάθηκε το στίγμα                                                                                
η ρότα του Οδυσσέα                                                                          
ναυαγός λησμονημένος.                                                                    
Βγήκε η αρμύρα στη στεριά                                                               
ρεφόρτσο η καταιγίδα                                                                         
τριμάρουμε νυχθημερόν                                                                   
με τις μεζούρες ράβοντας
γκρίζα πανιά                                                                                     
σουρούπωσαν κι οι ώρες                                                                  
μα δεν αποκοιμήθηκαν τα κήτη.                                                        
Αλλάζει χρώμα η πληγή                                                                
απ' της αφόρμησης το ρίγος                                                                
και οι θαλασσογλάροι από ψηλά                                                     
με τ' αλμυρό τους δάκρυ                                                                     
ελεγειακά ακροπατούν
στου κοσμοχαλασμού το μένος.                                                          "Όρτσα" φουσκώνουν τα πανιά                                                         
μίλια στα αραδοκύματα
πικρός ο ιδρώτας                                                                                 
και η κραυγή του φάρου                                                                     
ρεσάλτο στη ζωή μας                                                                                                                              
"Πρόσω ολοταχώς"                                                                             
μας φώναζες μαμά και   
"δια θαλάσσης καβατζάρουν οι γενναίοι".
Περπατήσαμε                                                                                    
στην ατραπό του πόνου                                                                      
εσύ μπροστά                                                                                        
κι εμείς στην άβυσσο.                                                                        
Σκούριασαν οι κάβοι στο γιαπί
κόμπους το καραβόσχοινο νετάρει                                                     
και η φωνή μας κόμπος.
Μα δε μας μίλησες ποτέ                                                                    
γι' αδιάβροχο μαμά                                                                             
μήτε για λαιστρυγόνες                                                                      
στου ταξιδιού τις πλεύσεις.
                                           
Αϊλάν

ρεμεντζάρω:δένω σταθερά                                                                                                              
τριμάρω:ρυθμίζω τα πανιά
ρεφόρτσο:δυνάμωμα
καβατζάρω:ξεπερνώ 
νετάρω:ξεμπερδεύω
                                                     13/5/2015

Κυριακή 20 Σεπτεμβρίου 2015

ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΤΗΣ ΚΑΤΑΙΓΙΔΑΣ



ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΤΗΣ ΚΑΤΑΙΓΙΔΑΣ

Και μέσα στ΄ όνειρο
τρέχει ξανά
εκείνο το παιδί της καταιγίδας
τρέμει το στόμα
τα δόντια του τρίζουν στο φόβο
τα δάχτυλά του μολύβι
σκοτάδι παντού
δρασκελίζει το φράχτη
ψάχνει για απάγκιο στο κρύο
για μια ζεστή κουβέρτα
άπλωσα την αγκαλιά μου
μου χαμογέλασε
βύζαξε το δάχτυλο
κι αποκοιμήθηκε.

Στο παραθύρι λυσσομανά η βροχή
με τον αναίτιο θυμό της
-"το παιδί το παιδί"
ψάχνω στην αγκαλιά μου
για το παγωμένο του χέρι
σκοτάδι παντού

"Το παιδί της καταιγίδας"
παίζει σε κάποιο κανάλι
"προσεχώς η συνέχεια"
διαβάζω στη γκρίζα οθόνη.

©25/5/2015Καλλιόπη Ιωαν. Δημητροπούλου

Παρασκευή 4 Σεπτεμβρίου 2015

ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ

Δημοσιεύτηκε στο λογοτεχνικό περιοδικό http://fractalart.gr/kalliopi-dimitropoulou-4/



Ένα βιβλίο ανοίγω
και στέκομαι   
στο "καταιγίδα"
μουρμουρητών, 
βοών, κλαυθμώνων
ψηφία πάνε κι έρχονται
λυγμοί, μορφές. ανάγκες
στάλα, σταλαγματιά, σταγόνα
ρυάκια σέρνουν το κουπί
ξεβράζονται ποτάμια
στίχοι ποιούν
βραδύγλωσση μομφή
συλλαβισμοί 
στριμώχνουν τη γραφή
δισύλλαβα ναυάγια
σφαδάζει τ' άψυχο χαρτί
τα δάχτυλα αργόσυρτο μολύβι
άνθρωποι τρέχουν αδειανοί
στο αγοραίον της ζωής
σφουγγίζουν ίδρωτα και δάκρυ
τραυλίζει το άπνοο γιαπί
θλιμμένα τα σοκάκια

το ανήθικο 
του ανθρώπου πλοηγός
το άδικο 
αιχμάλωτο παρόν
η σήψη 
ανεξίτηλος λεκές,  
της εξουσίας 
λάγνο προσωπείο.
21/8/2015 Καλλιόπη Δημητροπούλου

ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ

Δημοσιεύτηκε στο λογοτεχνικό περιοδικό http://fractalart.gr/kalliopi-dimitropoulou-3/



                                                                                                            ΑΝΘΡΩΠΕ...
Δωροδόκησα τη λήθη μου
για να σε συναντήσω
Σε βρήκα
στης απόχης σου τα δίχτυα
να σπαρταράς τα γκρίζα
με το καμάκι
χορεύοντας στο πλάι σου
Δε με αντίκρυσες
στο μεγαλείο της ήττας σου
ποδηλατούσες
τους κύκλους της φθοράς σου
διανύοντας
Τέτοια αδεξιότητα
στο ήθος
Θε μου
ούτε Συ
δεν την αντέχεις
 ©ΚΑΛΛΙΟΠΗ ΙΩΑΝ. ΔΗΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΥ
    25/9/2005 


                      

Παρασκευή 28 Αυγούστου 2015

ΥΠΟ ΣΚΕΨΗ





Ψηλαφίζω τη ζωή  
από τη χοϊκή της γέννα.

Βρέφος ο φόβος 
δε μου 'δωσε 
στερνό αντίο
έφηβη η καρδιά 
στις οπτασίες 
κάνει σινιάλο
αστραπές το μυαλό
φυλλωσιές παραδείσιες 
βλαστάνει.

Σκοντάφτει η ζωή μας
ανοίκεια
η ζωή μας αρμύρα
στη ρότα 
που μας χάραξαν.

 20/8/2015

Παρασκευή 21 Αυγούστου 2015

ΓΙΑ ΣΕΝΑ ΛΕΩ

Δημοσιεύτηκε στο λογοτεχνικό περιοδικό http://120lekseis.com/2015/08/21/%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%83%CE%B5%CE%BD%CE%B1-%CE%BB%CE%B5%CF%89/
 

Για σένα που μάτωσες, όταν χτυπούσε με λύσσα ο βόμβος του θανάτου στους κροτάφους  και σ' έσερνε ως τα έγκατα του Άδη. Για σένα που έμπηξες τα νύχια στα μύχια της ψυχής  κι ανέσυρες τ' αστείρευτο το σθένος. Που βάφτισες την κραυγή βάλσαμο και τ' άλγος εγκαρτέρηση. Στο σύρε κι έλα του απρόσμενου του ταξιδιού, γεύτηκες πικρόχολες αλήθειες, μα πιότερο τη γνώση: όμορφη που είναι η ζωή. Τώρα είχες μέτρο σύγκρισης και ύπαρξης. Διάβηκες τα δύσβατα τα μονοπάτια του μαύρου καβαλάρη και τον προσπέρασες γενναία.
  
"Η ζωή είναι ωραία" σκαλίζεις με σθένος στης αμμουδιάς τη λάβα, τα πυρόξανθα τα καλοκαίρια της ζωής σου. "Η ζωή είναι ωραία"  ζωγραφίζεις  στης μποτίλιας το χαρτί που σφράγισες και πέταξες στου πέλαου το κύμα. 

Τετάρτη 19 Αυγούστου 2015

ΜΕ ΦΤΕΡΟΥΓΕΣ

Δημοσιεύτηκε στο λογοτεχνικό περιοδικό http://fractalart.gr/kalliopi-dimitropoulou-2/


ΜΕ ΦΤΕΡΟΥΓΕΣ


Βρήκα μια ζεστή φωλιά
-στ΄αληθινά με βρήκε-
και να 'μαι μέσα

Μ' άσπρο χαρτί 
κι ένα μολύβι
μου όπλισε τα δάχτυλα
κι όλο κοιτάζω
στο φως του φεγγαριού
τις γιγάντιες φτερούγες μου
Κι έτσι λοιπόν 
σταυραετοί μου φίλοι
ανάμεσα 
σ΄ανάκατα χαρτιά 
και λέξεις
γίνηκα από ψηλά
ζωγράφος
των ανοιχτών των κήπων

Χείλη 
βουνά 
κι αρώματα
παλιές 
και νιές ζωές
τώρα που βούλιαξε 
ο κόσμος
στο τέμπλο μου 
επιπλέουν

"Τρέξε προτού φθαρούν οι εικόνες"

Διπλώνω τις φτερούγες μου
και προχωρώ
ανάμεσα στον έρωτα
για να ζεστάνω
τον διασώστη μου.

 Κ.Δ 7/10/2007

Πέμπτη 13 Αυγούστου 2015

ΕΝΑΛΙΟΣ Ο ΕΡΩΣ

Δημοσιεύτηκε στην λογοτεχνική ιστοσελίδα http://tovivlio.net/%CE%B5%CE%BD%CE%B1%CE%BB%CE%B9%CE%BF%CF%83-%CE%BF-%CE%B5%CF%81%CF%89%CF%83/

"À peine les ont-ils déposés sur les planches,
Que ces rois de l'azur, maladroits et honteux,
Laissent piteusement leurs grandes ailes blanches
Comme des avirons traîner à côté d'eux."

                                                    Σαρλ Μπωντλαίρ                                                                                            
Ψηλά στων θεών τις κορφές
και στην αιχμή των ανέμων
στις ρωγμές των νεφών ανάμεσα 
γλιστρούν τα ματόκλαδα ανυπόταχτα
με ηλιόκεντρες πτήσεις χρυσές τροχιές
χαράσσουν στους αιθέρες
ωσάν οι νεφοπρίγκιπες Άλμπατρος 
υψιπετούν ασίκικα περιπλανώμενοι

κι ύστερα τα μάτια χαμηλώνουν
φεύγουν στα κύματα μακριά μεταναστεύουν
για μια γοργόνα τού έρωτα 
για μιαν Ελένη
οι πτήσεις πνέουν χαμηλές
ο γλάρος στα αραδοκύματα σιμώνει
κλειδώνει τα φτερά του
και στο κατάρτι ξαποσταίνει ο αιθέριος ναύτης
στου φλοίσβου το ρυτίδιασμα τ' αγνάντεμα 
στο φως στ' αρμένισμα
στον φλόκο της ελπίδας

και μες στων νερών τα παιχνιδίσματα
στης ρέμβης τ' αλμυρό αλάτι
ένα τραγούδι της θάλασσας αμέριμνο
ερωτικά ηχεί σε ηλιοκαμένο βράχο
στων αφρών τις αναδιπλώσεις ανάμεσα
καυτό φιλί απόκριση δροσιά στο κύμα
γλάροι θαλασσοπούλια κι αχινοί
στα αρμυρίκια ξαποσταίνουν
με μαεστρία στον έρωτα στήνουν καρτέρι
κύματα φεύγουν κι έρχονται
μελτέμια στο καράβι
ο έρωτας μέγας μαΐστρος στα πανιά
κι εκούρσεψε το ρήγα.                                                                                                                                               
ΚΑΛΛΙΟΠΗ ΙΩΑΝ. ΔΗΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΥ
ΑΘΗΝΑ 8/4/2015

Σάββατο 8 Αυγούστου 2015

ΤΟ ΤΡΕΝΟ ΤΗΣ ΦΥΓΗΣ ΣΤΑ 1950

 Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό http://120lekseis.com/2015/08/06/%CF%84%CE%BF-%CF%84%CF%81%CE%B5%CE%BD%CE%BF-%CF%84%CE%B7%CF%83-%CF%86%CF%85%CE%B3%CE%B7%CF%83-%CF%83%CF%84%CE%B1-1950/
και στη λογοτεχνική ιστοσελίδα http://tovivlio.net/%CF%84%CE%BF-%CF%84%CF%81%CE%AD%CE%BD%CE%BF-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CF%86%CF%85%CE%B3%CE%AE%CF%82-%CF%83%CF%84%CE%B1-1950/




Στρίμωξε όπως όπως τη βαλίτσα στο κουπέ του τρένου και με την ψυχή στο στόμα σωριάστηκε στο κάθισμα. Δε γύρισε στιγμή το βλέμμα της πίσω. Τα άφησε όλα στον άνεμο -παιδιά, σύζυγο, άνετη ζωή - και δραπέτευσε νύχτα ακολουθώντας τον έρωτα. Περπάτησε χιλόμετρα για να φτάσει στον σταθμό του τρένου.
"Πάτρα- Θεσσαλονίκη αναχώρηση αμαξοστοιχίας: ώρα μηδέν"

Αυτός ο έρωτας την αποσβολώνει. Φτερουγίζει μαζί του και υποτάσσεται στις τιτάνιες προσταγές του. Καινούργια όνειρα, άγνωστα μέρη, αβέβαιη ζωή, τύψεις.Τύψεις αλυσίδες. Πόσο πάλεψε μαζί τους; Και τώρα να, έσπασε τα δεσμά, χαμήλωσε το μπόι και οδεύει να τον συναντήσει στο στρατόπεδο. Ανάμεσα στα συρματοπλέγματα θέριεψαν τα ατίθασα αισθήματα.

"Γρηγόρης Αγαπητός του Χαραλάμπους... λαμβάνω την τιμή να σας αναφέρω... αιτούμαι άδεια γάμου κύριε διοικητά...".  
                                                                   
                                  30/7/2015 Καλλιόπη Δημητροπούλου  
   (η ιστορία στηρίζεται σε πραγματικά γεγονότα γύρω στα 1950, η αφετηρία της εδώ    http://litsadimitropoulou.blogspot.gr/2015/03/blog-post_68.html )                                                                                               

Τετάρτη 29 Ιουλίου 2015

Η ΟΜΕΡΤΑ ΤΗΣ ΣΥΓΧΡΟΝΗΣ ΖΩΗΣ

                           
          Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Fractal http://fractalart.gr/kalliopi-dimitropoulou/
           


- "Μ' ακούς;"
- "Κάλεσε το μηδέν"
- "Με νιώθεις;"
- "Δράξε το μείον"

Στις διαθλάσεις της αστάθμητης ώρας
επιδερμικά των αισθήσεων
το τραχύ του ανθρώπου κυοφορεί
το δυσνόητο και ανέραστο βρέφος του
Τον γόνο εκτρέφουν πλειάδες καθρέφτες
και καγχάζει με μαρδόνια* χαμόγελα
μπροστά στους κανόνες σιωπής
Νοσηρά και κίβδηλα επιφωνήματα αποικούν
ως γιγάντιες αλλόφρονες αγχόνες στο ρύγχος
του εγωκεντρικά ματαιόδοξου ειδώλου του
Του ευτελούς λάγνος επαίτης
ως έφηβο προσωπείο πλέον
οραματίζεται μια υψηλή υπερθέωση
αδίστακτη και καλπάζουσα
αδιαλείπτως προς το μηδέν

Κι εγώ ένα αμύητο παιδί
- κι εσύ, κι ο άλλος-
στην ομερτά ετούτη της ατελέσφορης ζωής
ριγώ και κρύβομαι μεσόθυρα
για να αποφύγω το φρούδο χάλκευμα
του δυνάστη που με κατατρέχει
Καίγομαι θυσιάζομαι στα κρεματόρια
και υψώνω το ολοκαύτωμά μου
άλικη κραυγή και λάβαρο ιερό
στους κλειδούχους
του ανυπεράσπιστου γένους μου

Κι όμως ο Δον Απρίλε**  ακόμα τιμωρεί. 

                            *Μαρδόνιος: κατακτητικός
                           **Δον Απρίλε: ήρωας σε μυθιστόρημα του συγγραφέα Μάριο Πούζο                                                            
                                                21/7/2015 Καλλιόπη Ιωαν. Δημητροπούλου

Δευτέρα 15 Ιουνίου 2015

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ "ΤΟ ΚΟΥΤΣΟΜΠΟΛΙΟ ΤΗΣ ΑΥΛΗΣ"

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ
Ο δημοσιογράφος και συγγραφέας  Παύλος Ανδριάς με φιλοξενεί στον αυλόγυρό του και κάνουμε ένα μικρό "κουτσομπολιό".

http://aylogyros.blogspot.gr/2015/06/blog-post_34.html

Πέμπτη 11 Ιουνίου 2015

ΠΑΡΑΛΗΠΤΗΣ Ο ΑΠΟΣΤΟΛΕΑΣ




Και με τούτα και με τ΄άλλα
χαθήκαμε πάλι τελευταία.
Πείσμωσε κι η άπληστη η μέρα
-ενίοτε κι η νύχτα-
και διακαώς αποζητά
εφημερίες πάμπολλες:
πνοές, ψυχή, ανάσες,
τις φλέβες μας ζητά.

Κι εσύ στ΄ αζήτητα ξανά
σαν το παλιό βραχνό γραμμόφωνο.
Δεν έχουν τέλος τα πεζά
ούτε ουσία.

Έφτιαξα μια κούνια στην αυλή,
έστρωσα κι ένα χρυσό χαλί στο κύμα.
Πέταξα τις σάπιες τις σημαίες
που ανεμίζανε νυχθημερόν δίχως ντροπή
-καθήκοντα θαρρώ τις λέγανε-
και σκέφτηκα να σε καλέσω
να τα πούμε όπως παλιά
εγώ κι εγώ.

-«Είναι πολλές οι φυλακές».
-«Άλλαξε και η φωνή σου, πέρασε ο καιρός».
-«Είναι πολλοί στις φυλακές.Την σκότωσαν 
κι ήταν ζωή δική τους».

                                      10/6/2015 Καλλιόπη Ιωαν. Δημητροπούλου

Σάββατο 6 Ιουνίου 2015

ΕΡΧΟΜΑΙ ΤΑ ΒΡΑΔΙΑ ΠΟΥ ΚΟΙΜΑΣΑΙ

                                                                                              *


ΕΡΧΟΜΑΙ ΤΑ ΒΡΑΔΙΑ ΠΟΥ ΚΟΙΜΑΣΑΙ

Τα βράδια που κοιμάσαι
έρχομαι  κρυφά στο σπίτι.
Σαν αφήσει ο ήλιος τις άδειες γειτονιές
τραβώ το κλειδί κάτω απ' το πεζούλι
ακουμπώ το μέτωπο στο μάνταλο της πόρτας
και στυλώνω  τους αγκώνες μου στη μαρμαρένια σκάλα.
Σε συναντώ ξανά μες στη βραδιά που νυχτερεύει στις στέγες
μ' ένα ματσάκι αγριολούλουδα
κάτω απ΄το σπασμένο  κεραμίδι.
Τ' άστρα είναι ανήσυχα τα βράδια
Στήνουν τον ίσκιο τους στους γύρω δρόμους
και κουβαλούν τις ξάγρυπνες συνοικίες στον ώμο τους

Κοντοστέκομαι στο κατώφλι
σκουπίζω τα παπούτσια στ' ακρόλιθα της πόρτας.
Οι γείτονες  περνοδιαβαίνουνε μουγγοί
με δρασκελίζουν  βιαστικοί
ακολουθώντας το σούρσιμο της σαύρας.
Χορτάριασαν οι πέτρες στην αυλή.
Ένα κομμάτι της βροχής γλιστρά στα σκαλοπάτια.

Θυμάσαι που κρυβόμασταν
κάτω από το φεγγάρι
και κουβαλούσαμε
μέσα στις τσέπες μας το αύριο;
Θυμάσαι τα λευκά χαρτάκια
που μέσα τους διπλώναμε
σταγόνες της ζωής;
Θυμάσαι;
Τεντώναμε τ' αδιάβροχο
να κρύψουμε τις στάλες της βροχής
στου έρωτα το φλογισμένο  μέτωπο.
Αν αύριο το μπορέσω
θα πεταρίσω τα σφαλιστά τα μάτια
θα ρυθμίσω τα βήματά μου στην αλήθεια
και θα γυρίσω το κλειδί.

©3/5/2015 Καλλιόπη Ιωαν. Δημητροπούλου

(*η αφόρμηση του ποιήματος στάθηκε η ανάρτηση της φωτογραφίας αυτής από τη μαθήτριά μου Ηλέκτρα Σλότου)

Κυριακή 31 Μαΐου 2015

ΣΤΑ ΒΑΓΟΝΙΑ ΤΟΥ ΝΟΣΤΟΥ

Δημοσιεύτηκε από την λογοτεχνική ιστοσελίδα http://tovivlio.net/%CF%83%CF%84%CE%B1-%CE%B2%CE%B1%CE%B3%CF%8C%CE%BD%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%BD%CF%8C%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%85/   και γράφτηκε για τη δράση της: "Τρενογραφίες"

 

ΣΤΑ ΒΑΓΟΝΙΑ ΤΟΥ ΝΟΣΤΟΥ

Μικρά ξύλινα σπιτάκια
από σπιρτόκουτα άλικα συλλέγαμε.
Τα στοιχίζαμε βαγόνια στη σειρά
κι ύστερα τα τσουλάγαμε στις ράγες της αυλής.
Δυο γραμμές παράλληλες αυλάκωναν το χώμα
στις γειτονιές του θυμαριού και της μέντας.
Κι οι παιδικές μας κουδουνίστρες σφύριζαν
μες στους σταθμούς της προσμονής
την επιστροφή των ξενιτεμένων
και για καπνό φυσούσαμε το σύννεφο
να κατέβει στην άγνωστη αποβάθρα.
Μήτε σταθμό ορίζαμε μήτε προορισμό
μόνο το ταξίδι μάς μάγευε.
Στ' ακροτελεύτιο βαγόνι
η μνήμη μας λαθρεπιβάτης.

Ανεβαίνουμε στο τρένο του νόστου
στοιβάζοντας μαζί μας και τη φωνή των γενναίων.
Διασχίζοντας τους θρυμματισμένους καθρέφτες
αφήνουμε πίσω τα παραπήγματα
και τις άγριες φυλακές της ώριμης νιότης.
Την πορεία μας ταχύναμε στο διάσελο της άνοιξης
και τραβήξαμε για τις αμμουδιές του ήλιου.

Το αίμα μου εποίησα κόκκινο
κι αγνόησα στο ταξίδι το δέλεαρ των Σειρήνων
και το τρένο ταξιδεύει με τα βαγόνια του άλικα...
                       
                               Καλλιόπη Ιωαν. Δημητροπούλου
                                      22/5/2015

Πέμπτη 21 Μαΐου 2015

Η ΑΠΟΥΣΙΑ





Με τα θαλασσοπούλια και τις γαζίες
φέρνει ο μπάτης 
μαζί με τον ίσκιο των άστρων,
το φως του πατέρα στο παράθυρο.
Μπαίνει μέσα
και κάθεται μαζί μας στο τραπέζι.
Ύστερα η μάνα σταυρώνει τα χέρια,
ψελλίζει ψιθυριστά κάτι στ΄ αυτί του πατέρα,
χαμηλώνει τα μάτια βουρκωμένα
και χωρίζει το καρβέλι από τον κόρφο της
στα τέσσερα:
δυο ζωές για τον πατέρα
και δυο για τα παιδιά της.
Εκείνος γλυκοφιλάει την πληγή της,
γεμίζει τον άδειο της κόρφο με λευκά κρίνα
και χάνεται πάντα με το πέταγμα των γλάρων.
Δεν πρόκαμε να του φωνάξει
 “στάσου ένα κομμάτι για το δρόμο”.
Κι εμείς με την παλάμη στο άδειο πιάτο
κάναμε πως δεν καταλαβαίναμε την απουσία.
Κάθε μέρα το ίδιο παιχνίδι...

copyright©19/5/2015Καλλιόπη Ιωαν. Δημητροπούλου

Τετάρτη 29 Απριλίου 2015