Translate

Κυριακή 31 Μαΐου 2015

ΣΤΑ ΒΑΓΟΝΙΑ ΤΟΥ ΝΟΣΤΟΥ

Δημοσιεύτηκε από την λογοτεχνική ιστοσελίδα http://tovivlio.net/%CF%83%CF%84%CE%B1-%CE%B2%CE%B1%CE%B3%CF%8C%CE%BD%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%BD%CF%8C%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%85/   και γράφτηκε για τη δράση της: "Τρενογραφίες"

 

ΣΤΑ ΒΑΓΟΝΙΑ ΤΟΥ ΝΟΣΤΟΥ

Μικρά ξύλινα σπιτάκια
από σπιρτόκουτα άλικα συλλέγαμε.
Τα στοιχίζαμε βαγόνια στη σειρά
κι ύστερα τα τσουλάγαμε στις ράγες της αυλής.
Δυο γραμμές παράλληλες αυλάκωναν το χώμα
στις γειτονιές του θυμαριού και της μέντας.
Κι οι παιδικές μας κουδουνίστρες σφύριζαν
μες στους σταθμούς της προσμονής
την επιστροφή των ξενιτεμένων
και για καπνό φυσούσαμε το σύννεφο
να κατέβει στην άγνωστη αποβάθρα.
Μήτε σταθμό ορίζαμε μήτε προορισμό
μόνο το ταξίδι μάς μάγευε.
Στ' ακροτελεύτιο βαγόνι
η μνήμη μας λαθρεπιβάτης.

Ανεβαίνουμε στο τρένο του νόστου
στοιβάζοντας μαζί μας και τη φωνή των γενναίων.
Διασχίζοντας τους θρυμματισμένους καθρέφτες
αφήνουμε πίσω τα παραπήγματα
και τις άγριες φυλακές της ώριμης νιότης.
Την πορεία μας ταχύναμε στο διάσελο της άνοιξης
και τραβήξαμε για τις αμμουδιές του ήλιου.

Το αίμα μου εποίησα κόκκινο
κι αγνόησα στο ταξίδι το δέλεαρ των Σειρήνων
και το τρένο ταξιδεύει με τα βαγόνια του άλικα...
                       
                               Καλλιόπη Ιωαν. Δημητροπούλου
                                      22/5/2015

Πέμπτη 21 Μαΐου 2015

Η ΑΠΟΥΣΙΑ





Με τα θαλασσοπούλια και τις γαζίες
φέρνει ο μπάτης 
μαζί με τον ίσκιο των άστρων,
το φως του πατέρα στο παράθυρο.
Μπαίνει μέσα
και κάθεται μαζί μας στο τραπέζι.
Ύστερα η μάνα σταυρώνει τα χέρια,
ψελλίζει ψιθυριστά κάτι στ΄ αυτί του πατέρα,
χαμηλώνει τα μάτια βουρκωμένα
και χωρίζει το καρβέλι από τον κόρφο της
στα τέσσερα:
δυο ζωές για τον πατέρα
και δυο για τα παιδιά της.
Εκείνος γλυκοφιλάει την πληγή της,
γεμίζει τον άδειο της κόρφο με λευκά κρίνα
και χάνεται πάντα με το πέταγμα των γλάρων.
Δεν πρόκαμε να του φωνάξει
 “στάσου ένα κομμάτι για το δρόμο”.
Κι εμείς με την παλάμη στο άδειο πιάτο
κάναμε πως δεν καταλαβαίναμε την απουσία.
Κάθε μέρα το ίδιο παιχνίδι...

copyright©19/5/2015Καλλιόπη Ιωαν. Δημητροπούλου