Translate

Δευτέρα 21 Σεπτεμβρίου 2015

ΟΔΟΣ ΜΗΤΡΟΣ ΚΑΙ ΑΛΓΟΥΣ

Δημοσιεύτηκε στη λογοτεχνική ιστοσελίδα   http://tovivlio.net/%CE%BF%CE%B4%CF%8C%CF%82-%CE%BC%CE%B7%CF%84%CF%81%CF%8C%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%AC%CE%BB%CE%B3%CE%BF%CF%85%CF%82-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CE%BB%CE%BB%CE%B9%CF%8C%CF%80%CE%B7%CF%82-%CE%B4/ 
                                                                     
                                                                               (στη μάνα της εμπόλεμης Συρίας)
                                                                                                3/9/2015
"Σύννεφο είναι θα περάσει"
μας έλεγες μαμά                                                                                  
και σταύρωνες τα χέρια για να κρύψεις
το τρέμουλο του φόβου.                                                                    
Και διάβηκε το σύννεφο μαμά                                                          
ρεμετζάρει ασύστολα η καταιγίδα                                             
μούσκεψε ο βράχος στο λαγούμι του                                                
και λάσπωσε τα ίχνη της η μέρα                                                         
οι μοίρες οξειδώθηκαν
στην αγκαλιά του μπλε.                                                                                    
Κι άλλαξε χρώμα ο ουρανός                                                               
δάνειο στης θάλασσας
το άγριο ρήγμα                                                                                    
κι απ' την αντένα της ψυχής μας
χάθηκε το στίγμα                                                                                
η ρότα του Οδυσσέα                                                                          
ναυαγός λησμονημένος.                                                                    
Βγήκε η αρμύρα στη στεριά                                                               
ρεφόρτσο η καταιγίδα                                                                         
τριμάρουμε νυχθημερόν                                                                   
με τις μεζούρες ράβοντας
γκρίζα πανιά                                                                                     
σουρούπωσαν κι οι ώρες                                                                  
μα δεν αποκοιμήθηκαν τα κήτη.                                                        
Αλλάζει χρώμα η πληγή                                                                
απ' της αφόρμησης το ρίγος                                                                
και οι θαλασσογλάροι από ψηλά                                                     
με τ' αλμυρό τους δάκρυ                                                                     
ελεγειακά ακροπατούν
στου κοσμοχαλασμού το μένος.                                                          "Όρτσα" φουσκώνουν τα πανιά                                                         
μίλια στα αραδοκύματα
πικρός ο ιδρώτας                                                                                 
και η κραυγή του φάρου                                                                     
ρεσάλτο στη ζωή μας                                                                                                                              
"Πρόσω ολοταχώς"                                                                             
μας φώναζες μαμά και   
"δια θαλάσσης καβατζάρουν οι γενναίοι".
Περπατήσαμε                                                                                    
στην ατραπό του πόνου                                                                      
εσύ μπροστά                                                                                        
κι εμείς στην άβυσσο.                                                                        
Σκούριασαν οι κάβοι στο γιαπί
κόμπους το καραβόσχοινο νετάρει                                                     
και η φωνή μας κόμπος.
Μα δε μας μίλησες ποτέ                                                                    
γι' αδιάβροχο μαμά                                                                             
μήτε για λαιστρυγόνες                                                                      
στου ταξιδιού τις πλεύσεις.
                                           
Αϊλάν

ρεμεντζάρω:δένω σταθερά                                                                                                              
τριμάρω:ρυθμίζω τα πανιά
ρεφόρτσο:δυνάμωμα
καβατζάρω:ξεπερνώ 
νετάρω:ξεμπερδεύω
                                                     13/5/2015

Κυριακή 20 Σεπτεμβρίου 2015

ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΤΗΣ ΚΑΤΑΙΓΙΔΑΣ



ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΤΗΣ ΚΑΤΑΙΓΙΔΑΣ

Και μέσα στ΄ όνειρο
τρέχει ξανά
εκείνο το παιδί της καταιγίδας
τρέμει το στόμα
τα δόντια του τρίζουν στο φόβο
τα δάχτυλά του μολύβι
σκοτάδι παντού
δρασκελίζει το φράχτη
ψάχνει για απάγκιο στο κρύο
για μια ζεστή κουβέρτα
άπλωσα την αγκαλιά μου
μου χαμογέλασε
βύζαξε το δάχτυλο
κι αποκοιμήθηκε.

Στο παραθύρι λυσσομανά η βροχή
με τον αναίτιο θυμό της
-"το παιδί το παιδί"
ψάχνω στην αγκαλιά μου
για το παγωμένο του χέρι
σκοτάδι παντού

"Το παιδί της καταιγίδας"
παίζει σε κάποιο κανάλι
"προσεχώς η συνέχεια"
διαβάζω στη γκρίζα οθόνη.

©25/5/2015Καλλιόπη Ιωαν. Δημητροπούλου

Παρασκευή 4 Σεπτεμβρίου 2015

ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ

Δημοσιεύτηκε στο λογοτεχνικό περιοδικό http://fractalart.gr/kalliopi-dimitropoulou-4/



Ένα βιβλίο ανοίγω
και στέκομαι   
στο "καταιγίδα"
μουρμουρητών, 
βοών, κλαυθμώνων
ψηφία πάνε κι έρχονται
λυγμοί, μορφές. ανάγκες
στάλα, σταλαγματιά, σταγόνα
ρυάκια σέρνουν το κουπί
ξεβράζονται ποτάμια
στίχοι ποιούν
βραδύγλωσση μομφή
συλλαβισμοί 
στριμώχνουν τη γραφή
δισύλλαβα ναυάγια
σφαδάζει τ' άψυχο χαρτί
τα δάχτυλα αργόσυρτο μολύβι
άνθρωποι τρέχουν αδειανοί
στο αγοραίον της ζωής
σφουγγίζουν ίδρωτα και δάκρυ
τραυλίζει το άπνοο γιαπί
θλιμμένα τα σοκάκια

το ανήθικο 
του ανθρώπου πλοηγός
το άδικο 
αιχμάλωτο παρόν
η σήψη 
ανεξίτηλος λεκές,  
της εξουσίας 
λάγνο προσωπείο.
21/8/2015 Καλλιόπη Δημητροπούλου

ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ

Δημοσιεύτηκε στο λογοτεχνικό περιοδικό http://fractalart.gr/kalliopi-dimitropoulou-3/



                                                                                                            ΑΝΘΡΩΠΕ...
Δωροδόκησα τη λήθη μου
για να σε συναντήσω
Σε βρήκα
στης απόχης σου τα δίχτυα
να σπαρταράς τα γκρίζα
με το καμάκι
χορεύοντας στο πλάι σου
Δε με αντίκρυσες
στο μεγαλείο της ήττας σου
ποδηλατούσες
τους κύκλους της φθοράς σου
διανύοντας
Τέτοια αδεξιότητα
στο ήθος
Θε μου
ούτε Συ
δεν την αντέχεις
 ©ΚΑΛΛΙΟΠΗ ΙΩΑΝ. ΔΗΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΥ
    25/9/2005