Translate

Δευτέρα 4 Απριλίου 2016

ΣΑΝ ΤΑΙΝΙΑ

Δημοσιεύτηκε στο πολιτιστικού περιεχομένου
  http://koukidaki.blogspot.gr/2016/04/san-tainia-kalliopi-dimitropoulou.html


Σύντομα κοντά σας 
"Η χαίτη του λέοντος με το αιμάτινο χρώμα".
Άλικο του ανθρώπου έβαψε το σαρκοβόρο περιτύλιγμα, 
με το μπλαβί της αφορμισμένης πληγής 
μοιάζει η πορεία των αδηφάγων ορνέων.
Εξουσίες και υπόδουλες κεφαλές γονατίζουν 
και ασχημονούν στο κορμί της εκδιδόμενης χώρας. 
Σκιές πατρίδας κακέκτυπης με πειθήνιες υποκλίσεις 
λοιδορούν και παζαρεύουν ασήκωτους βράχους 
στο φόκο του αμείλικτου κέρδους. 
Κι εμείς με μια διάφανη ασπίδα στο πέτο 
 μυριζόμαστε το ανεπίστρεπτο τέλος 
 και κουρνιάζουμε πίσω από την κάνη του όπλου. 
 Η ήττα του ανθρώπου εγκυμονεί σπορά ανελέητη 
 χαραγμένη με σκούρα γραφίδα 
στα μαύρα κατάστιχα της βραχύβιας μνήμης. 
 Το μακρόθεν θυσιάστηκε στον αδυσώπητο πόνο. 
 Σαν την ταινία μιλάει ο στίχος 
 και κομπιάζει η επόμενη λέξη 
 στη μακάβρια εκφορά της: 
 ΘΑ και Να και ΤΟΣ 
 κι ο άνθρωπος τελετάρχης του τρόμου 
 και επάρατος δημιουργός του.



 2/4/2016 Καλλιόπη Δημητροπούλου



Σάββατο 2 Απριλίου 2016

ΟΚΤΩ ΜΕ ΕΝΝΙΑ

Δημοσιεύτηκε στο http://inner.gr/5772

"Η ανάπτυξη των βασικών επικοινωνιακών δεξιοτήτων ανάμεσα στους ανθρώπους χρειάζεται εκπαίδευση", διαβάζει στο οπισθόφυλλο του βιβλίου που επιδεικνύεται απροκάλυπτα στην προθήκη ενός βιβλιοπωλείου στο κέντρο της Αθήνας. "Ωραίο δώρο" σκέφτεται "για αυτούς που λειτουργούν επιφανειακά και αποφασίζουν μη σκεπτόμενοι, αδιαφορώντας ν' ακούσουν και να κατανοήσουν τις ανάγκες του συνομιλητή τους. Για αυτούς που μιλάνε και απαντούν μόνοι στον εαυτό τους, ακόμα και μετά από αρκετές ώρες συζήτησης. Για αυτούς που έχουν κάνει την φιλαυτία τους παντιέρα χωρίς μάλιστα να το γνωρίζουν". Ο ουσιαστικός διάλογος είναι σημείο επικοινωνιακής ευφυίας και παιδείας. Θυμήθηκε τον τηλεφωνικό διάλογο του οποίου στάθηκε -λόγω συνωστισμού- αυτήκοος μάρτυρας στο μετρό προ ολίγου. Ένας ελαφρόμυαλος νεαρός μιλούσε με την κοπέλα του...

-" Και πότε λες να φύγουμε; "ακούγεται η φωνή της γυναίκας μέσα από το τηλέφωνο
-"Oκτώ με εννιά"
-"Οκτώ δε γίνεται;"
-"Θέλω να...δουλέψω λίγο ακόμα"
-"Μα θα βρίσκομαι στο δρόμο -μετά τη δουλειά μου- μία ώρα με τον ταξιδιωτικό σάκκο υπό μάλης...Αρκετά ανεύθυνη η πρόταση σου για μια ώρα αναμονή"
-"Εκεί οκτώ με εννιά καλά είναι. Μπορεί να συναντήσω και κίνηση στο δρόμο".
-"Να σταματήσεις μισή ώρα νωρίτερα τη δουλειά σου, ελεύθερο επάγγελμα κάνεις...αν δούλευες σε ιδιωτικό χώρο θα έλεγες στον εργοδότη θα έρθω οκτώ με εννιά; " προσπαθεί να επικοινωνήσει η γυναίκα πίσω από την τηλεφωνική συσκευή.
-Εντάξει λοιπόν, σύμφωνοι οκτώ με εννιά"
-" Στις Οκτώ;" ξαναρωτά η γυναίκα.
-"Οκτώ με εννιά καλά είναι" συνεχίζει ο περιχαρακωμένος νους του νεαρού χωρίς να αφουγκράζεται την άποψη της κοπέλας.
-"Ωραία θα μπω στο πρώτο πολυκατάστημα και θα φρεσκάρω τις γνώσεις μου από τιμές και όλα τα συναφή. Θα περιφέρω και τον ταξιδιωτικό σάκκο μου για να φρεσκάρει και αυτός την μνήμη του από την παλιά του ζωή στις βιτρίνες του εμπορικού. Σίγουρα διαθέτει περισσότερη νόηση από τη δική σου..." συνεχίζει σαρκαστικά και αγανακτισμένη πλέον η κοπέλα.
-"Θα συναντηθούμε Οκτώ με Εννιά" επαναλαμβάνει ο άντρας χωρίς να παρακολουθεί το ύφος της συνομιλίας.
-......
Πιστεύει κανείς πως η κοπέλα ακολούθησε τον εγωκεντρικό νεαρό στο αυτιστικό του ταξίδι;;;

                                                                    2/4/2016 Καλλιόπη Ι. Δημητροπούλου

Παρασκευή 1 Απριλίου 2016

ΜΕ ΤΗ ΣΙΩΠΗ ΤΩΝ ΑΘΩΩΝ

Δημοσιεύτηκε στο λογοτεχνικό http://www.bonsaistories.gr/%CE%BC%CE%B5-%CF%84%CE%B7-%CF%83%CE%B9%CF%89%CF%80%CE%B7-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%B1%CE%B8%CF%89%CF%89%CE%BD/


Σφιχτά στη φούχτα μου κρατώ
το διάφανο χαμόγελό σου
και ονειρεύομαι με την αστραπή του
το τραγούδι των αγγέλων
σαν σφίγγει το σκοτάδι τα κλειστά μου βλέφαρα.

Βαστώ στον κόρφο μου ζεστό
εκείνο το αθεράπευτα αγνό βλέμμα σου
σταγόνα που στάλαξες στη θάλασσα της αθωότητας
και αφήνομαι στους κυματισμούς της
σαν το απείθαρχο μικρό παιδί.

Αγγίζω στις μέρες της γυμνής αλήθειας
τα ταξίδια της  μνήμης που ξομολογά τις θύμησες
πίσω στα σοκάκια του χαρμόσυνου χρόνου
και σε αντικρίζω -όπως παλιά-
αετό ψηλά στις φωλιές των βράχων
να χαιρετάς τη ζωή με τα ξόβεργα,
με ένα λουλούδι θάρρους κατάσαρκα στο στέρνο.

Ακούω τον βόμβο των πουλιών στο χάραμα
σαν μπερδεύανε τα τιτιβίσματα με σένα
θυμάσαι
ξυπνούσες και ξεγελιόταν η πανσέληνος
να αλλάξει το στρατόνι της
με μια κιθάρα να περιμένει
τα θαλασσινά σου λόγια να τα ταξιδέψει
στα μάτια του κόσμου
στεφανώνοντας στις λίμνες
τους ήλιους των κύκνων
με τη γλυκιά μελωδία της νιότης.

Στον Παράδεισο τη ζωή τη μετράνε με δόσεις σιωπής υποπτεύομαι.
Εδώ επάνω με τις ανάσες που περισώσαμε από τα ηχηρά μας ναυάγια.

 Μιαν άνοιξη σου 'χτισα και σε κατοίκησα
στους αδόλευτους κήπους της.

29/3/2016 Καλλιόπη Ι. Δημητροπούλου