Translate

Κυριακή 9 Σεπτεμβρίου 2018

ΜΗ ΦΟΒΟΥ ΜΑΡΙΑΜ




Τα «πλαστικά» τα πρόσωπα
σαν προσωπεία του θεάτρου
που τρέφουν νιότης αυτάπες
τι αίσθηση απατηλή
τι μέγα ψεύδος.

Σαν όμορφα γουρμάνει η ψυχή
σαν μέσα σου την πλήρωση κατέχεις
του χρόνου τ' αναπόδραστο
τη λυσιτέλεια 
δε φοβάσαι.

Σάββατο 8 Σεπτεμβρίου 2018

Η ΑΠΟΥΣΙΑ



Με τα θαλασσοπούλια και τις γαζίες 
φέρνει ο μπάτης μαζί με τον ίσκιο των άστρων,
το φως του πατέρα στο παράθυρο.
Μπαίνει μέσα και κάθεται μαζί μας στο τραπέζι.
Ύστερα η μάνα σταυρώνει τα χέρια, 
ψελλίζει ψιθυριστά κάτι στ΄ αυτί του πατέρα, 
χαμηλώνει τα μάτια βουρκωμένα 
και χωρίζει το καρβέλι από τον κόρφο της
στα τέσσερα: δυο ζωές για τον πατέρα 
και δυο για τα παιδιά της.
Εκείνος γλυκοφιλάει την  πληγή της, 
γεμίζει τον  άδειο της κόρφο με λευκά κρίνα 
και χάνεται πάντα με το πέταγμα των γλάρων. 
Δεν πρόκαμε να του φωνάξει 
“στάσου ένα κομμάτι για το δρόμο”.
Κι εμείς  με την παλάμη στο άδειο πιάτο 
κάναμε πως δεν καταλαβαίναμε την απουσία.
Κάθε μέρα το ίδιο παιχνίδι...
                                                                                         19/5/2015

Πέμπτη 9 Αυγούστου 2018

Η ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ ΓΙΑ " ΤΟ ΑΓΚΑΘΙΝΟ ΣΤΕΜΜΑ"




Ο συγγραφέας Θεόφιλος Γιαννόπουλος γράφει με την πένα της ψυχής του είτε ο λόγος του είναι πεζός είτε ποιητικός. Το "Αγκάθινο Στέμμα", που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις "ΕΞΗ" το 2017, είναι μια δημιουργική μυθιστορηματική πρόσκληση- πρόκληση για ένα υπέροχο αναγνωστικό ταξίδι. Αρωγοί του συγγραφέα σε τούτη τη μυθιστορία, η εκλεπτυσμένη φαντασία του, το απύθμενο ήθος του, η εύστροφη δράση και τα εντέχνως τοποθετημένα ιστορικά και μυθοπλαστικά στοιχεία. Η ιστορική έρευνα συμπλέκεται με τον ευφυή δημιουργικό οίστρο του αφηγητή και το αποτέλεσμα αποζημιώνει και τον πιο απαιτητικό αναγνώστη.

Ο βυζαντινός κόσμος διακατέχεται  από μυστικότητα, ερευνητικές προκλήσεις και ιστορικότατες αναφορές, που με μαεστρία ερευνάται από την αφηγηματική σύνεση του συγγραφέα. Απόκρυφα στοιχεία του παρελθόντος έρχονται στο φως και κρατούν τον αναγνώστη σε εγρήγορση. Μυστήριο, αγωνία, δράση εμπλέκονται με γνώση, έρευνα, ιστορία, μύθο, πολιτιστικά στοιχεία και η πλοκή του έργου βρίσκεται σε διαρκή εξέλιξη. 

Η γλώσσα απλή, ρέουσα, κατανοητή, εισχωρεί στην ψυχή του αναγνώστη που δονείται από την αγωνιώδη αναζήτηση ταυτόχρονα με τους ήρωες.  Το ύφος, χωρίς εξάρσεις  και εκφραστικές εντάσεις, παραμένει διαυγές και λιτό σε όλη την έκταση του έργου. Ο λεκτικός πλούτος, συνυφασμένος με την περίτεχνη πλοκή, καλεί τον αναγνώστη να αφουγκραστεί την αγωνία και τον μυθιστορηματικό οίστρο του συγγραφέα και καταφέρνει να τον καταστήσει συμμέτοχο στη μυστική του έρευνα. Η αφηγηματική φωνή του Θεόφιλου Γιαννόπουλου ανακαλεί το παρελθόν με το μυστηριακό του χαρακτήρα. Αγωνιά να το χαλιναγωγήσει και να το υποτάξει στο αμείλικτο ερευνητικό παρόν χωρίς έντονους συναισθηματισμούς και μελοδραματικούς τόνους. Άλλωστε αυτό απαιτούν οι θεματικές ψηφίδες του βιβλίου, που συγκλίνουν τελικά δίνοντας την αίσθηση τής -έτσι κι αλλιώς- συγκινησιακά φορτισμένης αιώρησης πίσω στον μυστηριώδη χρόνο.

Ο κεντρικός ήρωας -συγγραφέας σε λογοτεχνική αδράνεια από τη Θεσσαλονίκη- καλείται από τον παλιό φίλο του και δεινό βυζαντινολόγο, να μεταβεί στην πόλη της  Ξάνθης, με σκοπό να λύσουν μυστικούς γρίφους. Μια γυναικεία παρουσία προσφέρει διακριτικά τη δική της συμβολή στο όλο εγχείρημα της αποκάλυψης των γρίφων. Ένα παλιό βιβλίο και ένα δαχτυλίδι στέκονται η αφορμή και η αφετηρία της έρευνας. Η εξερεύνηση ξεκινά από υπόγειες σήραγγες, απόκρυφες στοές, διαπερνά μυστικές κλειδαριές και σύμβολα, που κρύβουν άπειρο μυστήριο και γνώσεις, για να καταλήξουν σε μια ανατρεπτική κατάσταση. 
Μια ελληνική κληρονομιά με απόκρυφες διαστάσεις καλεί τους ήρωες του βιβλίου να την ερευνήσουν και να την αποκρυπτογραφήσουν. Θα τα καταφέρουν; Πώς θα λύσουν τους άπειρους γρίφους; Πώς θα ανταποκριθούν σε τούτο το περιπετειώδες κυνήγι θησαυρού όταν μάλιστα καραδοκεί το ισπανικό τάγμα -μια μυστική οργάνωση- και απαιτεί τον καρπό της έρευνας των ηρώων;  Η ανάγνωση του ανατρεπτικού βιβλίου με τις αφηγηματικές του προκλήσεις και τα μυστικά του σύμβολα, μας καλεί να ψάξουμε τις απαντήσεις. 

Ο συγγραφέας Θεόφιλος Γιαννόπουλος, είμαι βέβαιη και εύχομαι να κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη και στα επόμενα συγγραφικά ταξίδια του.

                                                         9/8/2018  Καλλιόπη Δημητροπούλου

Παρασκευή 3 Αυγούστου 2018

ΤΟΥ ΓΟΛΓΟΘΑ


Φωτογραφία: Elisângela Leite/Horniman Museum

Δημοσιεύτηκε https://tovivlio.net/%CE%A4%CE%BF%CF%85-%CE%93%CE%BF%CE%BB%CE%B3%CE%BF%CE%B8%CE%AC/#.W2L4aW5vQEY.facebook

Ζερβά από το Σταυρό 
αντάμωσα με τη Μαρία.
«Μάνα», της λέω
«μη σπέρνεις άλλα δάκρυα
άσε τον κοπετό,
τετέλεσται».
«Πίσω από τις καλαμιές»
μ' απάντησε
«πίσω από τ΄ασφοδίλια
χρίζονται με αίμα
κι άλλα τρύπια χέρια,
στις άσημες φαβέλες
τόσα στόματα πεινάνε».
Έτσι ιταμός που σύρθηκα
σαν τον Ορφέα ένιωσα
που κομματιάσαν οι Μαινάδες.

Ίσως η απόκριση ετούτη 
εστάθη η πιο ακριβή κατάνυξη.







Πέμπτη 21 Ιουνίου 2018

Ο ΠΟΙΗΤΗΣ ΚΙ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ



«Τον ποιητή, τον ποιητή 
φωνάξτε»
καλούσε το σώμα 
σαν έφτασε η ώρα του 
γης και κουρνιαχτός να γενεί.

«Μα γιατί, μα γιατί»
ρωτούσαν οι αδαείς τριγύρω.

«Μα ο ποιητής κι ο θάνατος 
τα ίδια σπαθιά βαστούνε»
αποκρίθηκε εκείνο
ακροβατώντας
στο σύνορο ορατού και αοράτου.
Αλήθεια 
με την ελάσσονα φωνή ο στίχος
και το σινάφι του σε μείζονα ο θάνατος
για τη ζωή στο άπειρο φρουμάζουν.

Κι ύστερα παρέδωσε τα κλειδιά
σε άλλο σώμα
σε άλλον στίχο
και διάβηκε την Προποντίδα του
μ' ένα κομμάτι φως.

Τρίτη 19 Ιουνίου 2018

ΣΤΗ ΝΙΟΤΗ ΣΟΥ



Σε ποιο δεντρί να θρηνήσει
ο ουρανός σου με τ΄αστείρευτο δάκρυ του;
Σε ποιο πεύκο να γείρει 
να πενθήσει με τη βοή τ' ανέμου
το λιθάρι της γης σου;
 Άγγελος, φώτιζες της μάνας σου το στέρνο
άνεμο από τα μικράτα σου 
σε ντάντευε με της ζωής τις σταγόνες
σε έπλαθε από καμάρι και πηλό.
Σχολιαρούδι και κάτι ο χρόνος της ζωής σου.
Με τους κατακλυσμούς της νιότης
να γδέρνουν του χεριού τους μυώνες 
ερωτεύεσαι την ορμή του δικύκλου
οργώνεις της Σμέρνας το ύψωμα
γυρεύεις τ΄απάτητα βουνά.
Με τη μοτοσυκλέτα σου 
τσακίζει του χρόνου ο κύκλος
εξαργυρώνει τους κλώνους σου με αίμα
σαν κλείδωσε τη μέρα σου στην άσφαλτο ο πόνος.
Με ένα βαρύ βλεφάρισμα
θα βαρά τα κρουστά της αγάπης 
η αγαπημένη σου.
Με ένα βαρύ βλεφάρισμα
θα σε αποχαιρετήσουν οι φίλοι σου
με σφιγμένα τα δόντια
σιωπηλοί, αποκαμωμένοι.
Με μαύρους αριθμούς πια
θα σε λογιάζει το βουνό της Πλατιάνας 
σαν θα ανεβαίνεις με τη μηχανή σου
του ουρανού τη μαρμάρινη σκάλα.
Να προσέχεις Άγγελε.

Στη μνήμη του 19χρονου Άγγελου από την Ηλεία 19/6/2018

Παρασκευή 1 Ιουνίου 2018

ΓΙΟΥΝΗΣ



Κατράμι το βλέμμα
ένας Γιούνης έριξε άγκυρα
με ένα δεμάτι δάχτυλα
εσταυρωμένα.
Αλλού τα αγκάθια
κι αλλού τα ροδοπέταλα.
Κι ύστερα ήρθε η θάλασσα
με όλες τις υποσχέσεις της
κι άνοιξε πυρ
στη συγχορδία των αντιθέτων.
Γιούνης με το λινό του σεντόνι
να σημαδεύει 
πότε τον ήλιο
και πότε το στάχυ.

Τετάρτη 9 Μαΐου 2018

ΤΟ ΣΚΙΑΧΤΡΟ


Στις άνυδρες τούτες ημέρες
ο άνθρωπος εγίνηκε
το σκιάχτρο του εαυτού του.
Καμώθηκε χαμόγελο
μα πρόκαμαν
της μοναξιάς του τα εάλω.

Παρασκευή 4 Μαΐου 2018

ΠΕΤΑΛΟΥΔΙΤΣΕΣ ΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ



Φόρεσε τα κόκκινα παπούτσια
με το κραγιόν αυλάκωσε τα χείλη
τα ξερικά από τις άγριες χρήσεις.
Σούρωσε κι η εποχή
στο άνυδρο τοπίο.
Δοκίμασε να πετάξει
το δέρμα της στον τοίχο
η πόρτα ξεκλείδωτη
και η «κυρία» λείπει
από την αίθουσα υποδοχής
στοίχημα πως 
δεν την χρειάζονται άλλο.
Με τα φτερά νωπά
δυο γύρους πρόλαβε να κάμει.
«Στην οδό Απόγνωσης θα τη βρείτε»
η ειδοποίηση στο γραφείο φροντίδας
που διανυκτερεύει.
Τελικά στα σκοτεινά η ζωή
ζωή δεν έχει.

Σάββατο 14 Απριλίου 2018

ΣΤΟΥΣ ΑΙΘΕΡΕΣ


Σκυριανή η θάλασσα
που χειροφίλησες στ΄απόσκιο σου.
Ποιας γοργόνας αγκαλιά
λιμπίστηκε το γέρμα σου;
Ποια κοχυλόπετρα
τη νιότη και την ομορφάδα σου;
Στις εσχατιές γεννήθηκες
εκεί που ισιώνει ο αετός
κι αποκοιμιέται ο γλάρος
εκεί που ο  Όλυμπος καλπάζει
δεσποτικά στους ουρανούς του.
Εκεί και η μάνα σου 
στ' αγνάντι για τον ήλιο
ψηλά στο Μορφοβούνι
σε νανουρίζει 
με της μοίρας της κακοτυχιάς 
την κοφτερή την πέτρα.

 (Στη μνήμη του σμηναγού Γιώργου Μπαλταδώρου)

Η ΠΑΡΑΜΑΝΑ

Δημοσιεύτηκε https://tovivlio.net/%CE%B7-%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE%BC%CE%AC%CE%BD%CE%B1/

Επιστρέφω τα μαλλιά μου στη θέση τους
τούτος ο αέρας δε λέει να κοπάσει
υφίσταται του έσω βίου εξοχές.
Εξέχει η πτώση των κρύων εποχών
της νυχτερινής βάρδιας το κασκέτο.
Η πένα μου εξέχει -σκληρό νυστέρι-
μετρά σταγόνες από οξύ στο δέρμα
καρφώνει πρόκες από τρυφερότητα
σε κρύα μάγουλα 
χειμώνα με ξεβράζει στα βράχια της.
Μια θηλυκή παραμάνα έχω πάντα
ραμμένη στο πανωφόρι μου.
Κάποιοι, ποίηση, την είδαν.
Είπαν, πως αφήνει 
μια κάποια ζέση στον κόσμο 
-αρσενικός στο πρόσημο-
που έχει πάντα στη βάση του τον πόνο.
Τι να σας πω. Εγώ πάντως μόνο 
πάνω σε παλίρροιες περπατώ.

Δευτέρα 2 Απριλίου 2018

ΛΕΙΨΗ ΛΑΜΠΡΗ




Με των ουρανών το αψέντι
γιορτάζει το φως του πατέρα.
Κοντεύει η μέρα της Λαμπρής
κοντεύει Ανάσταση
και των παθών μας οι ώρες
της απουσίας ο Σταυρός
δεν έχει τελέψει.
Κοντεύει Λαμπρή
μη μας λησμονήσεις
μη λησμονήσεις και φέτος
να ετοιμάσεις τα καλούδια
στο λειψό μας τραπέζι.

Παρασκευή 2 Μαρτίου 2018

ΓΙΑ ΣΕ ΠΟΙΗΣΗ





Ψιθύρους ακούω του σύμπαντος κόσμου,
βουβά μυστικά, κραυγαλέες σιωπές
και τότε αγγίζω 
το πόμολο της γραφής 
για σε ποίηση.

Οι λέξεις τυλιγμένος χιτώνας,
άλλοτε κωπηλατούν και πνίγονται
κι άλλοτε συνδαιτυμόνες
μ΄ ένα σχέδιο διάσωσης, 
τρεκλίζουν αλώβητες να υπάρξουν.
Στους άσπρους τοίχους
γράφονται ποιήματα, 
στο κορμί με αιχμηρά μολύβια 
γράφονται ποιήματα.
Στις ανηφόρες με το δάκρυ γυναίκας,
σαν πνίγεται σε καλογυαλισμένα σαξόφωνα,
καλπάζουν ποιήματα.
                                                                         .
Η Αντιγόνη δεν έπαψε 
να μάχεται τον τύραννο,
να πονά για την ύβρη ,
φλόγα στο χρόνο 
μεταμφιέζεται και ξαγρυπνά 
πίσω από τις κακόβουλες μάσκες.

Δευτέρα 19 Φεβρουαρίου 2018

ΤΟ ΚΑΔΡΟ



Τη νύχτα ο πατέρας
κατεβαίνει από το κάδρο
γλιστρά στο παγωμένο πρεβάζι 
και ξαγρυπνά στο μαξιλάρι μου.
Ρωτά για τη μητέρα
με κείνα τα ημιτελή λόγια
που άφησε πάνω στο κομοδίνο του
κι όλο σκουπίζει τ' αλμυρό δάκρυ
που σταλάζει από καιρό στο σπιτικό του.
Κουρδίζει το ρολόι του
στο χέρι του εγγονού
κι όλο του λέει αστεία.
«Γιατί μας άφησες», ρωτώ.
Τύλιξε τα λόγια του με τη σιωπή
τα σφούγγισε στην κούπα
με το κόκκινο κρασί
κι άξαφνα μου 'σφιξε το χέρι
και ανέβηκε αθόρυβα
-μη με ξυπνήσει-
και πάλι στον αθάνατο κισσό.
Ο πατέρας πάντοτε αγαπούσε την αλήθεια.

Κυριακή 11 Φεβρουαρίου 2018

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ




Τις νύχτες ανάβαμε φωτιές,
στήναμε τριγύρω τα κορμιά μας
κι ακούγαμε τις ιστορίες του ανέμου
με τα ζύγια του αστάθμιστα 
στα χέρια της θάλασσας.

Καιρός να κατακλιθείτε, μας φώναζε,
καιρός να σταματήσουν οι δούλοι
να κείτονται νεκροί.
Καιρός να αγκαλιάσετε τους συντρόφους σας,
να τους ταΐσετε με το πρώτο χιόνι,
σαν γυρίσουν από τον Άδη νηστικοί.

Κάθε φωτιά μια μεθυσμένη γιορτή
για τον αγριεμένο φόβο 
στο στήθος της παπαρούνας.
Κάθε ιστορία μια θυσία στα άστρα,
μάρτυρες από ψηλά
και κρατούν τα σάβανα.

Κάθε νύχτα προπορεύεται 
μια μετακινούμενη άμμος,
αιωρείται γύρω από τη φωτιά
και κηδεύει τον προδήμιό της 
με ξέφρενα «εάλω».

                                                   23/4/2017 Καλλιόπη Δημητροπούλου

Σάββατο 3 Φεβρουαρίου 2018

ΟΡΙΖΟΝΤΙΩΣ ΚΑΙ ΚΑΘΕΤΩΣ

Δημοσιεύτηκε στο Λογοτεχνικό  http://www.bonsaistories.gr/%CE%BF%CF%81%CE%B9%CE%B6%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%B9%CF%89%CF%83-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%BA%CE%B1%CE%B8%CE%B5%CF%84%CF%89%CF%83/ 


 
«Ο Επαίτης»  Γλυπτό του Λουκά Δούκα

Ένα οριζοντίως, από άλφα με επτά γράμματα. «'Αστεγος», αρμόζει και το «άνεργος». Τέσσερα καθέτως, από έψιλον με επτά γράμματα. «Επείγον», συνάδει και το «επαίτης». Δύο οριζοντίως, πέντε γράμματα από πι. «Πενία» σε καθολική ισχύ, εύρος και διάσταση. Οριζοντίως η οδός Ευτυχίδου, καθέτως η Σπύρου Μερκούρη, εστιάζοντας ακριβώς στη γωνία. Οριζοντίως καθήμενος άστεγος από Π με δέκα γράμματα. Καθέτως τα καρφιά της βροχής, ο βοριάς της αναλγησίας, η αναλγησία του Βορρά. Καθέτως οι επιγραφές της καταναλωτικής απραξίας και εντελώς εγκαθέτως, οι εγκάθετοι της εκάστοτε εξουσίας με την αποδόμηση της τσέπης μας. Τόσοι επίορκοι γρίφοι και όλοι επιλύονται στο θυσιαστήριο των αδυνάτων. Έξι καθέτως από όμικρον με επτά γράμματα. «Όνειδος». Πέντε οριζοντίως με μελανά γράμματα σε πληθυντικό. «Οδύνες», της δυστοκίας, της βαρβαρότητας και ενίοτε του εκούσιου θανάτου. Και ο άνθρωπος;  Ακούσια, να σοδομίζεται από φαύνους ανά τον κόσμο κρατούντες, οριζοντίως και ως επί το πλείστον καθέτως.   
                                                                23/12/2017                                                                                                                      

Δευτέρα 22 Ιανουαρίου 2018

Η ΟΜΙΛΙΑ ΜΟΥ ΣΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ ΤΗΣ ΜΑΡΓΑΡΙΤΑΣ ΑΡΒΑΝΙΤΗ


«Ξεπέρνα τον φόβο ζήσε το θαύμα», είναι ο τίτλος του βιβλίου της Μαργαρίτας Αρβανίτη, που κυκλοφορεί από τις "εκδόσεις Σιδέρη".  
Η συγγραφέας διαπραγματεύεται ποικίλα θέματα στο πλούσιο με ρεαλισμό, πρακτική χροιά αλλά και λυρική νοσταλγική αναπόληση, βιβλίο της.  Όλα όμως τοποθετημένα σε λειτουργικό καμβά, επικουρούν  το βασικό της θέμα και στοχοθετούν το ανώτερο και ανεκτίμητο αγαθό του ανθρώπου, την υγεία, σωματική και πνευματική βεβαίως. Μια κοινωνία -η σύγχρονη κοινωνία-, που πάλλεται και διυλίζεται μέσα από την ακάματη, διεισδυτική και μάχιμη μελέτη και ανάπλασης διάθεση και επιταγή -θα έλεγα- της συγγραφέως, βρίσκει τελικά γόνιμο έδαφος για να προσδώσει  τα μηνύματα κατάφασης της ζωής. Θαύμα αποκαλεί τη ζωή η συγγραφέας. Και πώς να μην είναι, όταν η ηρωίδα της, την κατακτά μέσα από χαρμόλυπο συνειδητό αγώνα, από αγωνίες, φόβους και υποδειγματική εγκαρτέρηση;  Θαύμα είναι η ζωή και οφείλουμε να υπάρξουμε αλώβητοι μέσα από τις προσωπικές μας μάχες για την ευόδωσή της, μας προτρέπει η αυτοβιογραφική ματιά της συγγραφέως Μαργαρίτας Αρβανίτη.                                            
Το βιβλίο δεν είναι μυθιστόρημα με τα αυστηρά διακριτά του πλαίσια, αλλά ένα πολύπλευρο κεντρομόλο πεζό κείμενο, που θέτει όλα τα πλούσια υλικά του σε έναν πολυεπίπεδο, πολύπτυχο και πολυπρόσωπο κορμό, που δύναται να αποκρυσταλλώσει τον νεωτερικό κόσμο και να λεκτικοποιήσει τη σύγχρονη πλεύση του πολύπαθου κόσμου μας. Επίκουροι, σε αυτή την νεωτερική κατάθεση, ίπτανται οι νοσταλγικές μνήμες του παρελθόντος, οι οικογενειακές ευχάριστες βιωματικές καταθέσεις ψυχής της ηρωίδας, μα πρωτίστως η βασική αρχέτυπη ενστικτώδης ανάγκη του ανθρώπου για επιβίωση. Μια επιβίωση που την διανθίζει, την ωραιοποιεί και της προσδίδει υψηλή υπόσταση, η εσωτερική ανάγκη για ευτυχία, για υπέρβαση της στείρας καθημερινότητας, για πνευματική αναζήτηση,  δράση και πολλές προσωπικές κατακτήσεις της ηρωίδας.                                                                Στο βιβλίο συνυπάρχουν στοιχεία ηθογραφικής ενατένισης, λαογραφικής χροιάς, παραδοσιακών αρχών, διαχρονικών αξιών και αντιλήψεων, όπως ο θεσμός της οικογένειας, η συντροφικότητα, η διάφανη αγάπη, ο ζωοδότης έρωτας. Ακόμα συνυπάρχουν στοιχεία προτύπων μίμησης, διδακτικών σχολικών εορτών, αλλά και τα κακώς κείμενα του εκπαιδευτικού και πολιτικού μας συστήματος καθώς και του επίπλαστου τρόπου της σύγχρονης ζωής. Όλα αυτά σε αντιπαραβολή με το μεγαλείο του κλασικού αρχαιοελληνικού πνεύματος, της διαχρονικής τέχνης, της ιέρειας Ποίησης,  που τα επικαλείται, τα αναζητά και τα ανταμώνει  η ηρωίδα ποικιλοτρόπως. Από το κοιμητήριο του Κεραμεικού με εκτενείς αναφορές της σε ταφικά μνημεία όπου προέχει η πολυπαθέστατη αναζήτηση συμφιλίωσης με τον θάνατο ως την διαφορετική προσέγγιση της αρχαίας Σισύφειας μυθιστορίας. Ο Σίσυφος για την συγγραφέα δίνει άλλη προοπτική στην ίδια τη ζωή. Η προσωπική οπτική ανάλυση του μύθου από την Μαργαρίτα Αρβανίτη, σέρνει μαζί του όλο το φορτίο της γνώσης, των θεσμών, των αξιών, της επιστήμης, των τεχνών κ.ά. προς την κορυφή με σκληρά τα παζάρια της οπισθοχώρησης. Η αέναη συλλογική προσπάθεια του ανθρώπου προς την κορυφή εφευρίσκει την κατολίσθηση του βράχου, για να προτρέπει τον άνθρωπο σε δημιουργική υπεροχή και εγρήγορση. Με τον συμβολισμό αυτό η συγγραφέας μάς παροτρύνει να διεκδικούμε διακαώς το κορύφωμα και να παλεύουμε για την κατάκτηση της ευγενούς ζωής. Η πρόληψη της υγείας, η διεκδίκησή της με σθένος και εγκαρτέρηση όταν αυτή λαβώνεται, η επούλωση των πληγών με δημιουργική τέχνη, γίνεται ο ύμνος της συγγραφέως για την αυθεντική ζωή. Είναι ο ανθρώπινος  σισύφειος βράχος που οφείλουμε να σπρώχνουμε όταν αυτός κατρακυλά.
Ποικίλος ο κόσμος που κινείται στο μυθιστόρημα. Οι καθημερινοί άνθρωποι συμπρωταγωνιστές του έργου, με τις καθημερινές έγνοιες και μικροχαρές τους, με τις κοινωνικές, πολιτικές και πνευματικές αντιλήψεις τους, ακόμα και με τα ενοχικά τους σκαπανεβάσματα και  τα εφηβικά καμώματά τους, δρουν συνεχώς στην πλοκή του βιβλίου, όπως μας εξομολογείται μέσω της ηρωίδας της η ίδια η συγγραφέας. Η στενή αυτή σύνδεση με την πραγματικότητα -είτε του παρόντος είτε του παρελθόντος-  δίνει αυθεντικότητα στην αφήγηση, όπως η έμμεση ή άμεση αναφορά σε προσωπικά βιώματα της ζωής της ηρωίδας, από τα οποία αποκλειστικά φαίνεται να αντλεί και να της προσφέρει τη βαθύτερη εκείνη συγκίνηση, που μονάχα μέσω της προσωπικής εξομολόγησης επιτυγχάνεται. Ιδιαίτερη στάση έκανα στο δοκιμιακού ύφους λογοτεχνικό απαύγασμα της συγγραφέως. Λες και πέρασε από κυκεώνα ζωών και όχι μιας ζωής και επιστράτευσε συγκομιδή φιλοσοφικών θεωρήσεων, ικανών να σταθούν από μόνες τους αυτοτελώς ως ένα βιβλίο. Και πώς αλλιώς μπορεί να συμβεί, όταν αναμετράται ο άνθρωπος με τον ίλιγγο του θανάτου;  Επίσης οι ιστορίες που αφηγείται, αναπτύσσονται άλλοτε ετεροχρονισμένα και άλλοτε παράλληλα και οι δεσμοί που τις συνδέουν μοιάζουν αρχικά μάλλον εξωτερικοί. Το παρόν με το παρελθόν συνυφαίνονται συνεχώς και προσδίδουν εναλλαγές και ζωντάνια στο ύφος και στο θεματολογικό περιεχόμενο του βιβλίου. Κάποιες απ' αυτές τις ιστορίες θα μπορούσαν απομονωμένες να αυτονομηθούν και ως αυτοτελή πεζογραφήματα, χωρίς τίποτε να θυμίζει την ένταξή τους σε μια ενότητα. Σκηνές, εικόνες και συμβεβηκότα όπως η μάχη της ηρωίδας να ξεπεράσει τον φόβο του θανάτου μέσω της συμφιλίωσης μαζί του, να παλέψει και να σταθεί νικήτρια τελικά απέναντι στον εναγωνιώδη και καταλυτικό αγώνα της με τον καρκίνο του μαστού, είναι αποφασιστικής σημασίας για τη δημιουργία της συνολικής εντύπωσης και παίρνουν τη μορφή κατακτήσεων μέσω των υπολοίπων απλών παρεμβολών. Είναι έτσι τοποθετημένα, που δε χάνουν την αξία τους. Όλα βοηθούν στη δημιουργία της πολύπλοκης λογοτεχνικής ατμόσφαιρας. Πρόκειται άλλωστε, για τη «βιογραφία» της ηρωίδας αλλά και σε προέκταση τη «βιογραφία» μιας κοινωνίας, η οποία πάλλεται, υποφέρει, πονά, φοβάται και αναζητά εναγωνίως την ομορφιά της ζωής μέσω της τέχνης, των φιλοσοφικών αναζητήσεων, των μεταφυσικών πληροφοριών. Αυτή είναι η απάντηση της Μαργαρίτας Αρβανίτη απέναντι στο αιώνιο και αγωνιώδες ερώτημα του θανάτου: Ο θάνατος αντιπαλεύεται με την ίδια την αυθεντικότητα της ζωής. Η αλήθεια στη ζωή υποστηρίζει την συμφιλίωση με το θάνατο, μάς εξομολογείται η ηρωίδα του βιβλίου.                                              
Η πεζογράφος αφηγείται τις ιστορίες της σε τρίτο πρόσωπο από την οπτική γωνία ενός παντογνώστη παρατηρητή, που τα παρατηρεί όλα, ακόμη και τις σκέψεις των ανθρώπων. Επιλέγει τον μη δραματοποιημένο δηλαδή τον απρόσωπο αφηγητή, που αφηγείται σε τρίτο γραμματικό πρόσωπο. Η παράσταση της ιστορίας είναι υποκειμενική αλλά η αφήγηση διακόπτεται με την παρεμβολή άλλων προσώπων που διαλέγονται σε ευθύ λόγο. Έχουμε δηλαδή συνδυασμό αφήγησης και διαλόγου.          
Με την χρήση ρεαλιστικών στοχείων -που εναλλάσσονται με λυρικά στοιχεία και ποιητικές παρεμβολές-  η συγγραφέας προσπαθεί να αποδώσει πιστά την πραγματικότητα, να τηρήσει στάση αντικειμενικότητας απέναντι στα γεγονότα και να τα παρουσιάσει κατά τρόπο πειστικό και ταυτόχρονα παραστατικό. Με το να σταθεί αντικειμενικά απέναντι στα γεγονότα, προσφέρει στον αναγνώστη την ικανοποίηση και την αίσθηση της αλήθειας ως προς τα διαδραματιζόμενα και επίσης του παρέχει την ευκαιρία να παρακολουθήσει την εξέλιξη, να συμμετάσχει σε  αυτά, να τα αισθανθεί και να τα οικειοποιηθεί. Εννοείται πως η πιστή αντικειμενικότητα δεν μπορεί να είναι απόλυτη. Υπάρχει η συγγραφέας,  και είναι φυσικό να παρεμβάλει στο έργο δικές της απόψεις και συναισθήματα. `Ομως αυτό γίνεται με τρόπο που δεν καταστρέφεται ο ρεαλισμός της γραφής και ο αναγνώστης μπορεί να χαρεί την ομορφιά και τις συγκινήσεις του έργου διαμορφώνοντας και ο ίδιος τις προσωπικές του αντιλήψεις και συμμετέχοντας στα συναισθήματα και την πλοκή. Ο αναγνώστης πείθεται για την αλήθεια του μύθου ή για το ότι ο μύθος θα μπορούσε να είναι αληθινός. Η συγγραφέας δίνει στον αναγνώστη την αίσθηση της πραγματικότητας και ξεδιαλύνει την πλοκή κατά τρόπο που τα γεγονότα να μιλούν από μόνα τους. Δεν έχει ως στόχο να ηρωοποιήσει. Ασχολείται με την πραγματικότητα της καθημερινότητας και τηρεί κριτική διάθεση απέναντι στη συμπεριφορά της κοινωνίας. Εμβαθύνει, σκάβει πέρα από το επιφανειακό, πειθαρχεί σε άξονες και συλλογιστικές πορείες με μακροπρόθεσμους στόχους. Και όπως λέει η συγγραφέας:                Προσδοκία των μηνυμάτων του βιβλίου είναι, να προσθέσει το δικό του «λιθαράκι» μέσα στη γενικότερη κοινωνική προσπάθεια για περισσότερη ποιότητα ζωής. Πολύτιμο δώρο η ζωή! Αξίζει να το προστατεύουμε, να το φροντίζουμε και όπου δεν μας χαρίζεται να το διεκδικούμε!                                                                        
Κλείνοντας θα δανειστώ τα σοφά λόγια της ηρωίδας από το τέλος του βιβλίου: «Και σαν έρθει της ζωής μου η Δύση, εδώ θα με βρει. Ο Θάνατος. Δεν τον φοβάμαι, σου λέω. Γιατί αγάπησα! Σε αγάπησα πολύ!»
                                  Αθήνα 19/10/2017 Εταιρία Ελλήνων Λογοτεχνών
                                                 Καλλιόπη Δημητροπούλου

Κυριακή 14 Ιανουαρίου 2018

ΛΙΟΜΑΖΩΜΑ


Σαν ήρθε το λιομάζωμα
διάβηκα στον τόπο μου
να μάσω τις πληγές μου.

Σ΄ αγνάντευα πατέρα μου 
στη μέση στο χωράφι,
αγέρωχα θυμόσοφος
να γδέρνεις τα λιοκλάδια
και με τα χωρατά σου
να φεγγαρίζεις το χορτάρι.

Τούτο το σόδεμα βαστώ
για βάλσαμο στο κύμα,
το γνέθω με αγράμπελη
και τ' ακουμπώ στην πέτρα
που ανάλγητα σε κρύβει. 



Κυριακή 7 Ιανουαρίου 2018

ΤΗ ΜΕΡΑ ΤΗΣ ΓΙΟΡΤΗΣ ΣΟΥ

Δημοσιεύτηκε στο λογοτεχνικό περιοδικό http://fractalart.gr/ti-mera-tis-giortis-sou/



Με του Αυγερινού τα ενδύματα 
τη μέρα της γιορτής σου
γιορτή ντυνόσουν 
και φίλευες τους φίλους σου
κεράσματα στον καφενέ.

Με τον Αποσπερίτη
του Αγιαννιού τη νύχτα
λαφροπατάς στα αστροχώματα
και τρατάρεις κύλικες μεθώντας
με το νέκταρ των αιθέρων
ως ο Αη Γιάννης του ουρανού.

Σε τούτο το γιορτάσι
ο σάρακας εφέτος
τσουγκρίζει το ποτήρι μου
και με κερνά 
φυλλώματα του πόνου
από της ρούγας τις σιωπές σου.



7/1/2018 Στη μνήμη του πατέρα μου Γιάννη Δημητρόπουλου