Translate

Τετάρτη 30 Δεκεμβρίου 2015

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ

Ραδιοφωνική συνέντευξη στη ραδιοφωνική παραγωγό και κοινωνική λειτουργό κ. Σωτηρία Κυρμανίδου. Η συνέντευξη δόθηκε με αφορμή τη βράβευσή μου ( Β! βραβείο) στον 2ο Πανελλήνιο Ποιητικό Διαγωνισμό "Σωτήρης Περτσιούνης" με θέμα "Τα παιδιά"  που διοργάνωσε ο Λαογραφικός Όμιλος  Μελίκης και περιχώρων Ημαθίας (απονομή 12/5/2014). Μιλάμε για την ποίηση, για τη Λογοτεχνία και τη διδακτική της προσέγγιση στη σχολική τάξη, για τον ποιητικό διαγωνισμό και την άψογη εκδήλωση της απονομής των βραβείων.
https://www.youtube.com/watch?v=KTzSvI8Yx-M




Συνέντευξη (με φιλοξενεί το πολιτιστικού περιεχομένου περιοδικό koukidaki) με αναφορές  στο ποιητικό μου έργο και σε διακρίσεις μου.
http://koukidaki.blogspot.gr/2015/04/kalliopi-dimitropoulou-alisachni-chrisoprasino-fyllo.html

http://koukidaki.blogspot.gr/2015/04/kalliopi-dimitropoulou-alisachni-chrisoprasino-fyllo.html




Ο δημοσιογράφος και συγγραφέας  Παύλος Ανδριάς με φιλοξενεί στον "αυλόγυρό του" και κάνουμε ένα μικρό "κουτσομπολιό".
http://aylogyros.blogspot.gr/2015/06/blog-post_34.html

Δευτέρα 28 Δεκεμβρίου 2015

ΣΑΝ ΤΑ ΣΤΥΛΟ

              Πρώτη δημοσίευση στην πολιτιστικού περιεχομένου ιστοσελίδα http://koukidaki.blogspot.gr/2015/12/san-ta-stylo-kalliopi-dimitropoulou.html




Οι ανθρώπινες σχέσεις διαβιούν
σαν τα στυλό διαρκείας.
Έχουν γραφίδα και μελάνι.
Και είναι εκεί για να γράφουν.
Η ζωή τους κυλά μέσα από το μελάνι
που ενίοτε βάφεται και με χρώμα.
Της χρώσης το άλικο
προσδίδει φλόγα και ένταση.
Η ρέουσα πράσινη ύλη
διαγράφει εξτρίμ καταστάσεις.
Όλα τα υπόλοιπα χρώματα κινούνται
μεταξύ κοινοτυπίας και ρουτίνας.
Το ενδεχόμενο της αχρησίας
τυπώνει ανεξίτηλα στη σάρκα τους
την ημερομηνία της λήξης.
Η λήθη οδηγεί στο μπλοκάρισμα.
Η παράχρηση εγκυμονεί θέματα τοξικότητας.
Το σελοφάν κάλυμμα έχει και αυτό τη σημασία του.
Προστατευτική και βιοτική ένδυση
-και επένδυση θα 'λεγα-
της ποιότητας του περιχομένου.
Η έγκαιρη διαπίστωση της ημίαιμης γραφίδας
με την τριβή σε άγριο σκαρί
και τη ζέση των χνώτων
ίσως -διακεκομμένα πρώτα- και να παράξει ζωή.

Δυο τρία στυλό στο συρτάρι
ασφυκτιούν παγωμένα στο χρόνο.

                                 
                                                                         27/12/2015 Καλλιόπη Ι. Δημητροπούλου


Σάββατο 26 Δεκεμβρίου 2015

ΟΙ ΛΕΞΕΙΣ


Με κόκκινο μελάνι 
φυτεύονται οι λέξεις στ' αγριοκαίρια
απόσταγμα φλογάτο σ' ολόλευκο χαρτί
με τ' ακροδάχτυλα χωμένα μες στο χιόνι 
να κραυγάζουν στους τυφώνες.

Ωσάν βαγόνια στην ορθή σειρά 
περιπλέκονται οι στίχοι
ρόδινο στάλαγμα ξάγρυπνης φωτιάς
αλυχτούν  πάνω σε ημίαιμες γραμμές
από την ζέση του μαέστρου ποιητή
και σπάζουν τους κρυστάλλους της σιωπής.

Κόκκινο μελάνι 
στάζουν τούτα τα ποιήματα
δυο ανάριοι προβολείς μες στην ομίχλη.
                                         
                                                                                    © 26/1/2015 Καλλιόπη Δημητροπούλου

Παρασκευή 11 Δεκεμβρίου 2015

Α! ΠΩΣ ΨΕΥΤΙΣΑΝ ΟΛΑ!

Δημοσιεύτηκε στο http://inner.gr/


” …Α! πώς ψεύτισαν όλα! Αφήσανε στους δρόμους τα χαλάσματα δεν τα προσέχει πια κανείς. Σέρνονται τα παιδιά ξυπόλυτα ούτε που τα γνωρίζουν οι μανάδες
Στους τάφους τα λουλούδια μαραθήκανε και τα σαπίζει η βροχή…”
[Σκυφτοί περάσανε…] Μανόλης Αναγνωστάκης

Ανεβήκαμε στις στέγες εξόριστοι
ν΄αγγίξουμε τα σύννεφα.
Κρεμαστήκαμε από τα τρεμάμενα χείλη τους
Οι παράδοξες ιστορίες τους στα ακροδάχτυλά μας
συλλογές πολλών σιωπών
Τ’ άστρα αμέτρητα
Κι ο χορός τους κρατά το ρυθμό
στο προσκεφάλι των παιδιών
Τα παιδιά που ονειρεύονται χαρταετούς
που τραγουδούν με τα τζιτζίκια στον κόρφο τους
και πετούν με το φτερό της πεταλούδας
Τα παιδιά που έχουν χάσει τον ύπνο τους
και τρέχουν εξόριστα στην καταιγίδα
Ανοίγουμε τα παράθυρα για να ταξιδέψουμε
με τα αραδοκύματα της θάλασσας
κι η θάλασσα πικρή μάς εκδικείται
Με των κοχυλιών τους ψιθύρους φτάνει στον ύπνο μας
το μοιρολόι απ’ τα θαλασσοπούλια:
“Τα παιδιά τα παιδιά μουσκεμένα στάζουν αρμύρα”
Κανείς δεν υποψιάστηκε τα μολυβένια στρατιωτάκια
στου παιχνιδιού τ’ αντάριασμα
που ορθώνονταν και δέρνανε τις παιδικές παλάμες
Ανυποψίαστες και οι μανάδες στριφοδέρνουν τη μπουγάδα
στη σκάφης το λιοπύρι
Μυριάδες χέρια της δουλειάς σαλεύουνε νυχθημερόν
Οι υψικάμινες γροθιές του μόχθου σφίγγουν γερά
και στάζουν τους καημούς τους στα νήπια προσκεφάλια:
“Τα παιδιά τα παιδιά των άγριων θαλασσών
και της ζωής εξόριστης”
Ο ναυαγός προσεύχεται στους φόβους του μεσίστιους
κι οι φόβοι του ξώκοιλαν γυμνοί στα ακροβράχια
Στα λαγούμια των βράχων και στων σπηλαίων τη μήτρα
οι νυχτερίδες σέρνουν τις κραυγές απ΄τα κλαψοπούλια
και των νεογνών τους το παγωμένο βλέμμα
Τα παιδιά των γκρεμών με τα τρεμάμενα χέρια
τρίζουν τα δόντια απ΄το φόβο
Στα έρημα τα οικόπεδα με τα συρματοπλέγματα
και τις τσουκνίδες
αλυχτάει το κατάδικο κλάμα τους
Το όραμα κρυφάκουγε
και σκούπισε το υγρό του δάκρυ
Αμόλυντο δάκρυ σταλάζει στων καιρών την αρμύρα
στην οργισμένη της ράχη κυλάει
και χαράσσει με κατακόκκινο αίμα
στου χρέους τη σάρκα τη λέξη
“Επείγον”.

8/10/2015 Καλλιόπη Ιωάν. Δημητροπούλου