Επιστρέφω τα μαλλιά μου στη θέση τους
τούτος ο αέρας δε λέει να κοπάσει
υφίσταται του έσω βίου εξοχές.
Εξέχει η πτώση των κρύων εποχών
της νυχτερινής βάρδιας το κασκέτο.
Η πένα μου εξέχει -σκληρό νυστέρι-
μετρά σταγόνες από οξύ στο δέρμα
καρφώνει πρόκες από τρυφερότητα
σε κρύα μάγουλα
χειμώνα με ξεβράζει στα βράχια της.
Μια θηλυκή παραμάνα έχω πάντα
ραμμένη στο πανωφόρι μου.
Κάποιοι, ποίηση, την είδαν.
Είπαν, πως αφήνει
μια κάποια ζέση στον κόσμο
-αρσενικός στο πρόσημο-
που έχει πάντα στη βάση του τον πόνο.
Τι να σας πω. Εγώ πάντως μόνο
πάνω σε παλίρροιες περπατώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου