Translate

Δευτέρα 19 Φεβρουαρίου 2018

ΤΟ ΚΑΔΡΟ



Τη νύχτα ο πατέρας
κατεβαίνει από το κάδρο
γλιστρά στο παγωμένο πρεβάζι 
και ξαγρυπνά στο μαξιλάρι μου.
Ρωτά για τη μητέρα
με κείνα τα ημιτελή λόγια
που άφησε πάνω στο κομοδίνο του
κι όλο σκουπίζει τ' αλμυρό δάκρυ
που σταλάζει από καιρό στο σπιτικό του.
Κουρδίζει το ρολόι του
στο χέρι του εγγονού
κι όλο του λέει αστεία.
«Γιατί μας άφησες», ρωτώ.
Τύλιξε τα λόγια του με τη σιωπή
τα σφούγγισε στην κούπα
με το κόκκινο κρασί
κι άξαφνα μου 'σφιξε το χέρι
και ανέβηκε αθόρυβα
-μη με ξυπνήσει-
και πάλι στον αθάνατο κισσό.
Ο πατέρας πάντοτε αγαπούσε την αλήθεια.

2 σχόλια:

  1. ΣΥΓΚΙΝΗΤΙΚΌ ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ- ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΓΕΝΙΚΟΤΕΡΟ-

    Τι σχόλιο μπορώ να κάνω τώρα Λίτσα;
    'Εχουν περάσει πλέον κείνες οι εποχές
    που τα παιδιά μας τα κρατούσαμ' αγκαλίτσα
    και στις τζαναμπετιές τους δείχναμ' ανοχές.
    Βγήκανε πλέον τα παιδιά απ' την κοιλιά μας
    αλλά δεν βγήκανε ποτέ...απ' την καρδιά μας.
    κι' εμείς οι δόλιοι, μεγαλώνουμε, γονείς
    ωσότου κάποτε να γίνουμ' αφανείς...
    υπάρχει όμως και της μνήμης η αβάντα
    όπου, μας φέρνει στο μυαλό καλά συμβάντα.
    Τις εορτές, το φαγητό την Κυριακή.
    'Οπως τ'αστέρια, όπου δεν τα βλέπεις πάντα
    αλλά το ξέρεις, Ότι βρίσκονται ΕΚΕΙ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Σε ευχαριστώ Αγαπητέ Κώστα, μόνο ποιητικά θα μπορούσες να σχολιάσεις...

    ΑπάντησηΔιαγραφή